یا فارس الحجاز

«ادب و نزاکت»:
حفظ حرمت به هر صورت ممکن، روش و منش عموم رزمندگان بود از کوچک و بزرگ. هر کس سعی می کرد با افشا و ابتدای به سلام (قبل از هر کلام) ابراز محبت کند و اعلان صمیمیت. احترام به کوچک ترها و بزرگ ترها در همه شرایط جلوه ای خاص داشت. واقعاً به بزرگ ترها به چشم پدر و به کوچک ترها به چشم فرزند و به اشخاص هم سن و هم شأن به چشم برادر نگاه می کردند و آنچه حق هر کدام بود رعایت می شد. احساس خویشی و علاقه عجیبی بین بچه ها بود. بارها اتفاق می افتاد که بزرگ تری در امری اشتباهی می کرد مثل آنکه یک وقت یکی از برادران بزرگوار نظامی درس می گفت و «مین والمرا» را که ضد نفر است، ضد تانک معرفی کرد و بچه ها با آنکه همه موضوع را می دانستند، به رویش نیاوردند و او حرفش را زد و رفت. یا اگر کوچک تری کوچکی می کرد و شیطنت، بقیه با او مدارا می کردند. بدین گونه، تمام آداب امر به معروف و نهی از منکر جداً رعایت می شد. این طور نبود که شخص هر حرفی را بزند و راهش را بکشد و برود. واقعاً همه بچه ها برخوردی سازنده می کردند.

«آب بر آب ریختن»:
در عملیات بدر که با رمز یازهرا(س) شروع شده بود، در برزگراه بغداد - بصره وقتی بچه ها به رودخانه دجله رسیدند، در نهایت تشنگی، کف بر آب زدند اما به یاد ابوالفضل العباس(ع)، سردار سپاه آقا امام حسین(ع) آب را بر آب ریختند و ننوشیدند و همه با هم این شعار را که زبان حال قمربنی هاشم(ع) بود سر دادند: «تشنه آب فراتم ای اجل مهلت بده» و بعد قمقمه های خود را برای تبرک پر از آب کردند و به یاد حماسه آفرینی های عاشورای حسینی از آنجا گذشتند. همین ادب را فرزندان امام در عملیات کربلای ١ نیز از خود نشان دادند؛ عملیاتی که رمز آن نام مقدس کسی بود که وقتی از اسب به زمین افتاد، آقا ابی عبدالله(ع) فرمود: «الان انکسر ظهری.» بعضی از بچه ها در این عملیات تنها قمقمه آب و آذوقه حیات خویش را به نام نامی آن سردار بر زمین ریختند و با لب تشنه به مقابله با کفار بعثی رفتند. این سنت را در مانورها و راه پیمایی ها نیز حفظ می کردند و با خالی کردن آب قمقمه خود سعی می کردند هم توان رزمی خود را در برخورد با دشمن افزایش دهند و هم یاد سردار سپاه امام حسین(ع) را زنده نگه دارند.

انسان هایی از جنس ملائک
دو سه باری برای بچه ها صحبت کردم. هدفم از این صحبت ها جدا کردن تعدادی نیروی داوطلب برای همان دسته ویژه بود.
گفتم عده ای شهادت طلب میخواهم که وقتی مقابل دشمن هوشیار، به میدان مین رسیدیم داوطلب باشند که مین ها را خنثی کنند و اگر فرصت نبود روی مین و سیم خاردار بیفتند و راه را بازکنند تا گردان از روی آن ها عبور کند. کسانی را می خواهم که برای خاموش کردن یک دوشکا آن قدر جلو بروند که دوشکاچی را با سرنیزه بزنند. کسانی را می خواهم که اگر تانکی زمین گیرمان کرد بروند سروقت آن و برجک تانک را باز کنند و نارنجک بیندازند داخلش، کسانی را می خواهم که مثل حضرت علی اکبر، بدنشان قطعه قطعه شود و مثل حضرت اباالفضل….. بیشتر بچه های گردان به گریه افتادند و مشتاقانه داوطلب شدند. از میان همه داوطلبین انتخاب بیست نفر کار سختی بود. با همفکری فرمانده گروهان ها عده ای را که تجربه بیشتری داشتند برگزیدیم و اسم آن دسته را گذاشتیم
دسته منتظران شهادت
کتاب آب هرگز نمی میرد، صفحه ٢66

آقاجواد یه اخلاقی داشت که از روح بزرگش نشأت می‌گرفت.
جاهایی که باهاش بودم گه گاه می‌دیدم کسی دست نیاز به سمتش دراز می‌کنه، دست خالی بر نمی‌گشت.
یک بار در بازار کربلا غذا خوردیم که شخصی آمد و گفت من گشنه هستم و او همه‌ی آنچه برای خودمان سفارش داده بود، بدون کاستی برایش سفارش داد.
بهش گفتم آخه تو از کجا میدونی یارو فیلم بازی نمی‌کنه؟
گفت: من به فیلمش کاری ندارم. مگه وقتی ما از خدا چیزی می‌خواهیم، او نگاه می‌کنه که ما لیاقتش را داریم یا نه؟ خدا کریمه و به کرمش می‌بخشه نه لیاقت ما.
تمام محاسباتم از دنیا به هم ریخت…
راوى : دوست شهید
فرمانده والامقام
مدافـــع حــــرم
شهیــد جوادعلی حسناوی

پنج برادر بودند و
سه نفرشان همزمان در جبهه ؛
«ولی‌الله» به مادر می‌گفت :
باید خمسِ پسرانت را بپردازی !
و با ” شهــــادت “
خمس برادرانش را پرداخت کرد.
سردارشهیدولی‌الله چراغچی
قائم مقام لشکر5نصر خراسان
سالروزشهادت
یادش با صلوات
اللهم صل علی محمد و آل محمد وعجل فرجهم