یا فارس الحجاز

«ادب و نزاکت»:
حفظ حرمت به هر صورت ممکن، روش و منش عموم رزمندگان بود از کوچک و بزرگ. هر کس سعی می کرد با افشا و ابتدای به سلام (قبل از هر کلام) ابراز محبت کند و اعلان صمیمیت. احترام به کوچک ترها و بزرگ ترها در همه شرایط جلوه ای خاص داشت. واقعاً به بزرگ ترها به چشم پدر و به کوچک ترها به چشم فرزند و به اشخاص هم سن و هم شأن به چشم برادر نگاه می کردند و آنچه حق هر کدام بود رعایت می شد. احساس خویشی و علاقه عجیبی بین بچه ها بود. بارها اتفاق می افتاد که بزرگ تری در امری اشتباهی می کرد مثل آنکه یک وقت یکی از برادران بزرگوار نظامی درس می گفت و «مین والمرا» را که ضد نفر است، ضد تانک معرفی کرد و بچه ها با آنکه همه موضوع را می دانستند، به رویش نیاوردند و او حرفش را زد و رفت. یا اگر کوچک تری کوچکی می کرد و شیطنت، بقیه با او مدارا می کردند. بدین گونه، تمام آداب امر به معروف و نهی از منکر جداً رعایت می شد. این طور نبود که شخص هر حرفی را بزند و راهش را بکشد و برود. واقعاً همه بچه ها برخوردی سازنده می کردند.