یا فارس الحجاز

شهید سعید بیاضی زاده
طلبه ای بسیار باحال و مهربان و دلسوز
به معنای حقیقی کلمه بی تعلق به دنیا بود و هیچگونه تعلق دنیوی نداشت نه به مال و نه به عناوین فریبنده دنیا و حتی به درس . اگر بنده درس را با تعلق می خوانم اما او برای خدا می خواند.
این بی تعلقی به شدت او را بی تکلف ساخته بود و بسیار ساده و باصفا بود که هیچ یک از دوستانش هیچ گاه از با او بودن معذب نبوده بلکه از همنشینی با او لذت می بردند.
متواضع بود و درگیر عناوین نبود . با اینکه جزء نخبگان و استعداد های برتر حوزه بود و اساتید او به استعداد والای ایشان اذعان داشتند اما به قول طلبه ها وجهه علمی برای خود نتراشیده بود.
اهل اطمینان بود تردید نداشت و در تصمیمات مهمّش مصر و مطمئن بود.
پاک و با تقوی بود ، بی صدا و آرام اشک میریخت وقلب سوخته مسیر شهادت بود.
سرانجام در ماه محرم به آرزوی قلبی خود رسید ودر شب جمعه به محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهداء علیه السلام مشرف شد و تمام دوستانش را انگشت به دهان گذاشت و پای خود را از منجلاب دنیا رهانید.