یا فارس الحجاز

علاقه و محبت وافری به همسرشان داشتند، طوری که از نظر امام همسرشان یک طرف قرار داشت و بچه هایشان در طرف دیگر و این دوست داشتن با احترام خاصی همراه بود. یک بار خانم مسافرت رفته بودند! آقا خیلی دلتنگی می کردو اخم کرده بود. به شوخی گفتیم: اگر خانم باشند، آقا می خندند! وقتی نباشند، آقا ناراحت هستند.
هرجه ما سر به سر آقا گذاشتیم اخمشان باز نشد. بالاخره من گفتم: خوش به حال خانم که آقا این قدر دوستشان دارند!
امام گفتند: خوش به حال من که چنین همسری دارم، فداکاری هایی که خانم در زندگی کردند، هیچ کسی نکرده است.                   زهرا اشراقی، برداشت هایی از سیره امام خمینی، جلد1، صفحه67