یا فارس الحجاز

دیر وقتی است سوار اتوبوس شده ام و آرام آرام در جاده‌ی پر پیچ و خم زندگی حرکت می کنم. هوا آلوده است، دلم شور می زند، احساس پوچی می کنم، حال دلم خوب نیست، آدم ها همه شان مقصرند و من نمی توانم ببخشمشان. چرا سوار شده ام؟ نمی دانم. کجا قرار است برسم و کجا باید پیاده شوم؟ مهم نیست. با خودم درگیرم و از اطرافم غافل.
مهمان های اتوبوس مدام عوض می شوند؛ گروهی را پیاده و گروهی را سوارمی کند ولی برای من چه ارزشی دارد؟! با خودم کلنجار می روم: اصلاَ چرا آمدم؟ ای کاش نبودم! الان چی کار کنم؟…
ناگهان نسیم ملایمی، هوای دلم را جا به جا می کند. احساس سنگینی نگاهی که بر وجودم خیره شده، دلم را می لرزاند. چشمانم را باز می کنم. چقدر جاده زیباست! چقدر هوا صاف و دل انگیز است! آدم ها همه شان خوبند و من بی منت می توانم ببخشمشان و به رویشان لبخند بزنم.
کنار ساحل آرامش رسیده ام. دیگر می خواهم پیاده شوم چرا که هیچ چیز مثل قدم زدن کنار ساحل، روح را نوازش نمی کند. پس پیاده می شوم و بی اختیار زمزمه می کنم:
حق دوباره کرمی کرد که بیدار شوم
با نگاه تو گل فاطمه هشیار شوم
از ازل گر دل من بر تو ارادت کردست
مادرت خواست که من بر تو گرفتار شوم
همه ‌ی ترس من از باقی عمرم این است
باز بر پیش نگاه تو گنهکار شوم                                                                                                          دست نوشته مدیر وبلاگ

مهدی جان

تمام پنجره ها رو به آسمان باز است
ببار حضرٺ باران که فصل اعجاز است

کجا قدم زده ای تا ببوسم آنجا را
کہ بوسہ بر اثر پایت عین پرواز است…

إلهی، این چه وادیی است که تا بخواهم سر مویی نزدیک شوم فرسنگها دور می شوم.
إلهی، گوینده ای گفت: «کُلُّ مَن فی الوجودِ یَطلُبُ صیداً. إنّما الإختلاف فی الشَّبَکات.» تو خود گواهی که بدترین شبکه، شبکۀ صید من است. از شرّ آن به تو پناه می برم، که جز تو پناهی نیست.
.إلهی، ساعد علوی ام ده تا ابراهیم سان بتِ نفس را بشکنم، و نفسم را نفس رحمانی گردان تا عیسی آسا در دمم!
إلهی، گاهی «أعوذُ بالله مِنَ الشّیطان الرّجیم» می گفتم؟، و گاهی (أعوذُ بِکَ مَن هَمَزاتِ الشَّیاطین- مؤمنون/97)، و گاهی «أعوذُ بِکَ مِن شرّ الوسواس الخَنّاس». از امشب اجازت می طلبم که «رَبِّ أعوذُ بِکَ مِنّی» بگویم.
إلهی، تا کنون خودم را بر منبر گوینده می پنداشتم و حضّار را مستمع، ولی اکنون می بینم گوینده تویی و من و مستمع، هر دو، مستمعیم.
إلهی، تا کنون به امیدواری سر به بالا می داشتم و خداخدا می کردم، اکنون به شرمساری سر به زیر افکندم که چرا چون و چرا می کردم.
إلهی، به حرمت راز و نیاز اهل راز و نیازت این نااهل را سوز و گداز ده!
إلهی، توفیقم ده که یکبار «أستغفرالله و أتوبُ الیه» بگویم، که هنوز از گفتن آن شرم دارم.
إلهی، شکرت که دنیایم آخرتم شد.
إلهی، چگونه شکر این موهبت را بجا آورم که اگر شرق تا غرب را کفر بگیرد، در کاخ ربوبی ایمانم سرِ مویی خلل راه نمی یابد.
علامه حسن زاده آملی(حفظه الله تعالی)

دل نوشته ی من
دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟
و ای کاش که این جمعه بیایی!
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟ تو کجایی…
و تو انگار به قلبم بنویسی:
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز ، طرفدار ندارد ، که غریب است؟
و عجیب است
که پس از قرن و هزاره
هنوزم که هنوز است
دو چشمش به راه است
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است
که گویند
به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!
و گویند چرا این همه مشتاق ، ولی او سپهش یار ندارد!
=-=-
#جواب_امام_زمان_عجل_الله_تعالی_فرجه
تو خودت!
مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،
ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟
و که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟
باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت ، ز هدایت ، ز محبت ،
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت
تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟
چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد…
و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی…
تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!
هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی…
هر زمان بود تفاوت ، تو رفتی ، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت ،
و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت ،
و به آفاق نبردند صدایت
و غریب است امامت
من که هستم ،
تو کجایی؟
تو خودت کاش بیایی
به خودت کاش بیایی…!
=-=-=-=-=
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
و جعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته
و المستشهدین بین یدیه                       برگرفته از وبلاگ جملات زیبا و دلنشین راد