یا فارس الحجاز

مثل شهدا باشیم….
تنها عبارتی که شاید کمتر در فضای جبهه گفته می شد و به گوش بچه ها می رسید، عبارت“من می گویم“ بود…
«آغاز و انجام سخن با کلام امام»:
ارتباط و انس دائم بچه ها با کلام امام از طریق روزنامه ها و مجله ها و رادیو و تلویزیون و آثار حضرتش و ارادت خاص آنها به آن حکیم موجب شده بود از سه کلمه حرف، دو کلمه اش نقل قول از آن پیر روشن ضمیر باشد. تنها عبارتی که شاید کمتر در فضای جبهه گفته می شد و به گوش بچه ها می رسید، عبارت“من می گویم“ بود. جواب همۀ حرفها و حرف اول و آخر همۀ بچه ها ، حرف او بود. حرف هایی که جمله ، جمله اش حکم کلمات قصار و امثال و حکم داشت و عقده گشای زبان بود.
===========================
تا بحال شده شروع و پایان حرف هایت با سخنان امام خامنه ای باشد!!!

گاهی بعضی از ما از حرف تا عمل خیلی فاصله داریم!!!

در جایگاه نقد بنشین

یک سوال مهم سربازم یا سربار؟

خودمان را بازبینی کنیم

عبای سوخته امام…
همسر شهید آیت‌الله دکتر بهشتی نقل می‌کند: امام قبل از شهادت دکتر بهشتی خوابی دیده بودند و به ایشان بروز چنین حادثه‌ای الهام شده بود. نیمه شعبان ماه، ما می‌خواستیم به اصفهان برای دیدن مادر آقا برویم، اما یک روز آقا به دیدن امام رفتند.
 در بازگشت از ملاقات امام، ایشان بسیار ناراحت بود. از او علت ناراحتیش را پرسیدم. وی گفت امام توصیه کردند که به این مسافرت نروم و از خود بیشتر محافظت بکنم. امام خوابی برای من دیده است. من هر چه از او پرسیدم که خواب امام چه بوده است، ایشان جوابی به من ندادند.
نمی‌دانم شاید مصلحت چنین بود. تا اینکه روز ختم آقا، خانم امام به منزل ما آمدند. از ایشان در مورد خواب امام سؤال کردم و ایشان گفتند: امام خواب دیده‌اند که عبایشان سوخته است، به همین دلیل به آقای بهشتی توصیه کرده بودند که مواظب خود باشند. و گفته بودند شما عبای من هستید که در خواب سوخته بود.
مجله زن روز، ش 871، صفحه61

اوقات فراغت وقرآن»:
نشست و برخاست و رفت و آمدباحق و کلام او که از خود اشخاص به آن ها نزیک تر بود به وقت خاصی محدود و منحصرنبود؛ عباراتی که خواندنش برای عین شنیدن بود و شنیدن عین دیدن و بودن و شدن. درلذت وراحت و رفاه بودن باقرآن موجب می شد تابسیاری ، هر فرصتی راعزیز بشمارند و به جلسات عمومی و معین بسنده نکنند،اوقات فراغت ، استراحت و بدون تحرک و تلاششان را با قرآن پرکنند؛ البته این اوقات کم تر در روزهای منطقه به دست می آمد.
هرشب، ولو شده چندسطر،قرآن می خواندند؛ درچنان حس و حالتی که بعضی ها موقع قرائت عرق می کردند،شریان هایشان متورم می شدو صدایشان ارتعاش می یافت و همه غرق لذت می شدند؛از پدران پیر و از پا افتاده تا نوجوانان تازه بالغ که با تمام شدن جلسه گوشه می گرفتند وادامه می دادند. این لحظات پس از شهادتشان هیچ گاه از نظر دوستانشان محو نمی شد.
منبع: دانشنامه دفاع مقدس؛ اپلیکیشن همراه مُلک آسمان

مثل شهدا باشیم
«برادر ، ریا نشود!»
چه شگردهایی که برای این بیداری و بیقراری و حضور به هم رسانیدن به کار نمی بردند.
مثلاً سعی می کردند ساعت پست و نگهبانی شان را نزدیک صبح بیندازند و مسئول شب که از روی اصرار و الحاحشان پی به ماجرا می برد وسط دعوا به اصطلاح نرخ تعیین می کرد و می گفت: «قبول می کنم، به شرط اینکه در دعا ما را فراموش نکنی» و اطرافیان اگر مطلع می شدند مزاح می کردند که: «برادر، ریا نشود!» و چنانچه نوبت نگهبانی شان نبود، دست به دامان نگهبان ها می شدند که در موقع مناسب بیدارشان کنند، البته به بهانه اینکه می خواهم زودتر بیدار شوم تا در صف دست شویی صبح معطل نشوم. افراد اگر می توانستند، به دور دست ها می رفتند و در ظاهرسازی و رد گم کردن چیزی فرو نمی گذاشتند.