یا فارس الحجاز

اوقات فراغت وقرآن»:
نشست و برخاست و رفت و آمدباحق و کلام او که از خود اشخاص به آن ها نزیک تر بود به وقت خاصی محدود و منحصرنبود؛ عباراتی که خواندنش برای عین شنیدن بود و شنیدن عین دیدن و بودن و شدن. درلذت وراحت و رفاه بودن باقرآن موجب می شد تابسیاری ، هر فرصتی راعزیز بشمارند و به جلسات عمومی و معین بسنده نکنند،اوقات فراغت ، استراحت و بدون تحرک و تلاششان را با قرآن پرکنند؛ البته این اوقات کم تر در روزهای منطقه به دست می آمد.
هرشب، ولو شده چندسطر،قرآن می خواندند؛ درچنان حس و حالتی که بعضی ها موقع قرائت عرق می کردند،شریان هایشان متورم می شدو صدایشان ارتعاش می یافت و همه غرق لذت می شدند؛از پدران پیر و از پا افتاده تا نوجوانان تازه بالغ که با تمام شدن جلسه گوشه می گرفتند وادامه می دادند. این لحظات پس از شهادتشان هیچ گاه از نظر دوستانشان محو نمی شد.
منبع: دانشنامه دفاع مقدس؛ اپلیکیشن همراه مُلک آسمان