یا فارس الحجاز

امام هادی ( ع ) بعد از پدر ، امام بر حق بود ، در مدینه و حجاز طرفداران بسیار داشت ، آن حضرت در مدینه ، در مسجد برای مردم نماز می خواند ، و امور دین و دنیای مردم را تا آخرین توان خود ، سامان می بخشید ، رهبری کاردان ، و راهنمائی دلسوز برای مردم بود و در همه امور نیک و شعائر مذهبی ، پیشقدم بود ، بخصوص در مورد رفع نیازهای نیازمندان و مستضعفان کوشش فراوان داشت .
او آنچنان در دل مردم جای گرفت ، که وقتی آنها شنیدند مزدوران متوکل ( خلیفه عباسی ) می خواهند ، آن حضرت را از مدینه به سامره ببرند ، مدینه یکپارچه ضجه و گریه شد که مثل آن سابقه نداشت در اینجا به یک نمونه از اخلاق و کرامت آن حضرت ، در رابطه با حفظ شعائر مذهبی و توجه به مردم توجه کنید :
ماه ذیحجه ، روز عرفه بود ، اسحاق جلاب ( ره ) می گوید : امام هادی ( ع ) به من دستور داد گوسفندهای بسیار خریداری کنم ، دستورش را اجرا کردم و گوسفندان بسیار خریدم ، و آنها را به اصطبلی که در منزلش بود آوردم ، سپس آن حضرت ، آنها را به جای وسیعی انتقال داد ، و در آنجا همه آنها را بین مردم و بستگان خود تقسیم کرد و مردم را برای قربانی در روز عید قربان و تجلیل و احترiام به شعائر مذهبی در عید قربان آماده نمود .
خیران اسباطی می گوید : به مدینه به حضور امام هادی ( ع ) رفتم ، به من فرمود : از ( واثق ) ( نهمین خلیفه عباسی ) چه خبر ، گفتم : او بسلامت بود ، دیدار من با او از همه کس نزدیکتر است ، ده روز است ازاو جدا شده ام . . . سپس فرمود : جعفر ( یعنی متوکل ) چه کرد ؟ گفتم : او در زندان در بدترین حال است . . . .
سپس فرمود : ( ابن زیات ) ( وزیر واثق ) چه شد ، گفتم : مردم پشتیبان او بودند ، فرمود : واثق مرد و متوکل به جای او نشست و ابن زیات هم کشته شد ، عرض کردم : در چه روزی ؟ فرمود : شش روز پس از آنکه تو بیرون آمدی.
اقتباس از اعیان الشیعه،جلد2،صفحه37