یا فارس الحجاز

مردی به محضر امام سجّاد(علیه السلام) آمد و از حال و روز دنیای خود شکایت کرد. امام(علیه السلام)  فرمود:« بیچاره انسان که در هر روز، دستخوش سه مصیبت است که از هیچ یک عبرت نمی گیرد، در صورتی که اگر عبرت می گرفت، دنیا برای او آسان می شد.
1- هر روز که از عمر او می گذرد، از عمر او کاسته می گردد در صورتی که اگر از مال او چیزی کاسته می شد قابل جبران بود،ولی کاهش عمر قابل جبران نیست.
2- هر روز، رزقی که به او می رسد اگر از راه حلال باشد، حساب دارد و گرنه عقاب دارد( و این حساب و عقاب در دادگاه الهی در انتظار او است.)
3-مصیبت سوم از همه بزرگ تر و آن این که هر روز که از عمر انسان می گذرد، به همان اندازه به آخرت نزدیک می گردد، ولی نمی داند که رهسپار بهشت است یا دوزخ؟ اگر به راستی در فکر این سه مصیبت باشد، گرفتاریهای مادی در برابر آنها ناچیز است و آسان خواهد شد.»
                                                                                                                              انوارالبهیّه/ محدث قمی/ صفحه 109

ای داروی دردم خدا
بنگر رخ زردم خدا
درد مرا درمان نما
بر بنده ات احسان نما
بیمار درد شهوتم
بیمار مال و ثروتم
من هم مریض غیبتم
هم مبتلای تهمتم
روحم دگر تاریک شده
مرگم دگر نزدیک شده
این روح من هوشیار نیست
جان و دلم بیدار نیست
از معصیت بیدار نیست
کارم به جز آزار نیست
ظلم و ستم کارم شده
شیطان جلودارم شده
خود بینی و کبر و غرور
در جان من کرده ظهور
غفلت دو چشمم کرده کور
بنگر زتو گشتم چو دور

برای دیدن قبر برادر

شکسته قامتی چون زینب آمد

اگر غم چنگ زد بر تار و پودم

زمأموریتم غافل نبودم

اگر نامحرمان اینجا نبودند

نشان می دادمت جسم کبودم

ای زائر کوی عشق و ایمان چه خبر
از تربت گلگون شهیدان چه خبر
از شهر نجف که بارگاه مولاست
از کوفه و غربت قرآن چه خبر
زان چاه که بود محرم راز علی
شب تا سحر از رنج فراوان چه خبر
از مسجد سهله که جای پای مهدیست
از آن حرمت غربت جانان چه خبر
از دامن تلّ زینبیه که بلند
شد آه دل زینب و طفلان چه خبر
از باغ به خون تشنه ی آل رسول
از زینب و از شام غریبان چه خبر
زان خیمه که عصر عاشورا سوخت
از آتش دامن یتیمان چه خبر
از سیلی و از صورت گلهای خزان
از آتش خیمه های سوزان چه خبر
از علقمه و دست جدای عباس
از آب فرات و لب عطشان چه خبر
گویند که جای پای زهرا آنجاست
از مادر و از پیکر عریان چه خبر

اگر دلهایمان تاریک و ظلمانی نمی گردید
امامت هم عیان می گشت و پنهانی نمی گردید
به قدر تشنگی گر تشنه امر فرج بودیم
خدا داند فرج اینگونه طولانی نمی گردید