یا فارس الحجاز

دیر وقتی است سوار اتوبوس شده ام و آرام آرام در جاده‌ی پر پیچ و خم زندگی حرکت می کنم. هوا آلوده است، دلم شور می زند، احساس پوچی می کنم، حال دلم خوب نیست، آدم ها همه شان مقصرند و من نمی توانم ببخشمشان. چرا سوار شده ام؟ نمی دانم. کجا قرار است برسم و کجا باید پیاده شوم؟ مهم نیست. با خودم درگیرم و از اطرافم غافل.
مهمان های اتوبوس مدام عوض می شوند؛ گروهی را پیاده و گروهی را سوارمی کند ولی برای من چه ارزشی دارد؟! با خودم کلنجار می روم: اصلاَ چرا آمدم؟ ای کاش نبودم! الان چی کار کنم؟…
ناگهان نسیم ملایمی، هوای دلم را جا به جا می کند. احساس سنگینی نگاهی که بر وجودم خیره شده، دلم را می لرزاند. چشمانم را باز می کنم. چقدر جاده زیباست! چقدر هوا صاف و دل انگیز است! آدم ها همه شان خوبند و من بی منت می توانم ببخشمشان و به رویشان لبخند بزنم.
کنار ساحل آرامش رسیده ام. دیگر می خواهم پیاده شوم چرا که هیچ چیز مثل قدم زدن کنار ساحل، روح را نوازش نمی کند. پس پیاده می شوم و بی اختیار زمزمه می کنم:
حق دوباره کرمی کرد که بیدار شوم
با نگاه تو گل فاطمه هشیار شوم
از ازل گر دل من بر تو ارادت کردست
مادرت خواست که من بر تو گرفتار شوم
همه ‌ی ترس من از باقی عمرم این است
باز بر پیش نگاه تو گنهکار شوم                                                                                                          دست نوشته مدیر وبلاگ

 
تمام مدت شب فکر این بودم که برای همایش فعالان فضای مجازی روز چهارشنبه مورخه20/2 یک بسته اینترنتی بخرم. خیلی با خودم کلنجار رفتم، ولی دیدم یک روز ارزش خرج کردن ده هزار تومان را ندارد. صبح که وارد سالن همایش شدم هنوز دو دل بودم که بخرم یا نخرم. دیدنِ عکس گرفتن ها و هشتک فعالان کوثری فارس قلقلکم می داد اما بر نفسم غلبه کرده و خودم را قانع کردم که نخرم. در حال و هوای همایش بودم که مجری رمز وایفای سالن را اعلام کرد. با خوشحالی تمام رمز را وارد کردم، ولی روشن نشد که نشد. داشتم امتحان می کردم که دیدم داده های گوشیم روشن شد و من از بسته ای که چند روز قبل خریده بودم هنوز مقداری نت داشتم.

                                                                                                                                                                                                                                               نوشته مدیر وبلاگ

به نام اولین معلم

اوکه در اولین کلام گفت: بخوان
اوراق زرین تاریخ تربیت سیمای درخشان مربیان نام آوری چون ابراهیم ، موسی ،عیسی(علیهم السلام) و محمد (صلی ا… علیه و آله)، علی (علیه السلام) و فاطمه و زینب (سلام ا… علیهما) را بر خود نقش ابدی زده است آنان که با پیکار مقدس خویش حماسه های شکوهمند و جاوید در سازندگی انسان متعهد به وجود آوردند و با تزکیه و تعلم، پایه‌ی علم و فضیلت را بنا نهاده و پرچم توحید را برافراشتند و بی تردید امروز شما عزیز گرامی که عَلَم هدایت را بر دوش گرفته و به باغبانی باغستان های عبودیت پرداخته اید؛ ادامه دهنده ی مسیر انبیاء و اوصیاء خواهید بود و به همان میزان سعادتمند و همان قدر مسئول و پاسخگو در محضر الهی.
باغبانان خانه‌ی صاحب الزمان(عجل ا… تعالی فرجه الشریف)، اساتید بزرگوار  کوتربلاگ، پیام تبریک ما را پذیرا باشید.
تحفه ای یافت نکردم که کنم هدیه بتان
یک سبد عاطفه دارم همه ارزانیتان

کوله پشتی بعضی دوستان را که نگاه می کردم، یادم از کوله پشتی خودم که سالها فراموشش کرده بودم ؛ آمد. کلی گشتم تا توانستم از زیر خروارها خاک، گوشه انباری دلم، پیداکنم. بعد از تکاندن زیاد، درش را پیدا کردم و دستم را با احتیاط داخلش بردم ولی افسوس که پر از خالی بود، دلم برایش سوخت.با خودم گفتم: ببین چقدر در حقش کوتاهی کرده ا‌ی.کوله پشتی بقیه‌ی دوستانت را نگاه چقدر قشنگ، تمیز و پر از توشه های به درد بخور است ولی مال توچی؟ کمی هم به فکر این بدبخت باش تا اینقدر پیش دوستانش خجالت نکشد. تصمیم گرفتم از همین لحظه های آغاز سال جدید، برای کوله پشتی خالیم کاری بکنم. مانده بودم از کجا شروع کنم، صبح که کتابی را مطالعه می کردم؛ چشمم افتاد به سخنی از آیت الله بهجت(رحمت الله علیه) که از ایشان سؤال شد: نماز برایم مانند جریمه دادن است، چه کنم؟ ایشان فرمودندزیاد) بگوئید« وَربُّکَ الغَنیُّ ذُو الرّحمَۀ»سوره انعام، آیه133
به فکر فرو رفتم و مطالبی را که تا به حال در مورد حضور قلب در نماز، خوانده بودم؛ در ذهنم مرور کردم.نمازهای خودم را با نماز علماء مقایسه نمودم. نماز آنها کجا و نماز من کجا!! برخی از علما به راستی نمازشان طوری بوده که شایسته است درباره‌ی آنان گفته شود، نماز نور چشمشان بوده است. من در مقایسه با آنان در نماز خواندن، بچّه ای هستم که به بازی مشغولم. خیلی دلم گرفت. از خودم شرمنده شدم. تصمیم گرفتم در اولین نمازی که از این به بعد می خوانم، سعی کنم به این حدیث قدسی توجه کرده و تا آنجا که می توانم دلم را با بدنم همراه سازم. خداوند می فرماید:«بنده‌ی من! تو هنگامی که به نماز می ایستی من آنچنان به سخنانت گوش فرا می دهم که گویی همین یک بنده را دارم ولی تو چنان غافلی که گویا صدها خدا داری.»و از شما دوستان عزیزم می خواهم برایم دعا کنید تا در اولین قدمی که می خواهم برای کوله پشتیم بر دارم، شرمنده اش نشوم.