یا فارس الحجاز

فرزند آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی( رضوان الله تعالی علیه)نقل می کند:
یک روز مشاهده کردم عبای پدرم پاره است خدمت ایشان عرض کردم: عبای شما مناسب نیست.
ایشان فرمودند: می‌دانم و با منظور این عبا را بر دوش نهادم، زیرا بعضی از طلاب به عدم استطاعت مالی، توانایی خرید لباس‌های نو را ندارند. دوست دارم این‌گونه افراد وقتی مرا مشاهده می‌کنند، دلگرم باشند و به این مطلب توجه کنند که ملاک لباس نیست، بلکه آن‌چه در نزد خدا ارزش دارد، همان تقوا و خدمت به دین است و البته من کسی نیستم، ولی طلاب با چشم محبت به من نظر می‌کنند و وقتی مشاهده می‌کنند عبای من سوراخ است، در مورد لباس‌های خودشان دل‌شکسته نمی‌شوند.

آیت الله شهید مرتضی مطهری(رحمت الله علیه) در مورد یکی از عوامل توفیقات خویش چنین می گوید: گاهی که به اسرار وجودی خود و کارهایم می اندیشم، احساس می کنم یکی از مسائلی که باعث خیر و برکات در زندگی ام شده و همواره عنایت و لطف الهی را شامل حال من کرده است، احترام و نیکی فراوانی بوده است که به والدین خود به ویژه در دوران پیری و هنگام بیماری کرده ام. علاوه بر توجه معنوی و عاطفی، تا آن جا که توانایی ام اجازه می داد با وجود فقر مالی و مشکلات مادّی در زندگی ام، از نظر هزینه و مخارج زندگی به آنان کمک و مساعدت کرده ام.
                                                                                                        رمز مؤفقیت بزرگان، صفحه 117

روزی آخوند خراسانی در مجلس درس استاد خود در سامرا شرکت کرد تا از سخنان وی کسب فیض کند. استاد بالای منبر نشسته بود و برای اثبات نظر خود که مربوط به یکی از فروع درس بوده، داشت اقامه ی دلیل می کرد. آخوند بر نظر استاد ایراد کرد و از خود نظر دیگر بیان داشت.
استاد در مقام جواب گوئی برآمد و دلائل شاگرد خود را رد کرد و باز برای اثبات نظر خود دلیلهای دیگر آورد و این معنا دو سه بار تکرار شد.
سایر طلاب ساکت نشسته بودند و به مباحثه ی آن دو با دقت هر چه تمامتر، گوش فرا می دادند. چون کار مباحثه و مناظره بالا گرفت، آخوند محمد کاظم به عنوان احترام، نظر استاد را قبول نموده و سکوت اختیار کرد.
آن روز، مجلس درس تمام شد. فردا هنگامی که میرزا بر منبر جلوس فرمود قبل از آنکه درس خود را شروع کند رو به طلاب و فضلائی که در پای منبرش نشسته بودند نموده گفت: در مورد مسأله دیروز حق با جناب آخوند بوده، و نظر ایشان درست است.
از مردمک دیده بباید آموخت                                                                              

دیدن همه کس را و ندیدن خود را

                                                                                                            سیمای فرزانگان/ جلد سوم/ صفحه318-319