یا فارس الحجاز

از امام صادق- علیه السّلام- از پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم- نقل شده است که فرمودند: «خداوند متعال بر حضرت داود وحى فرستاد که: اى داوود! به گنهکاران بشارت بده و صدیقین را انذار نما. گفت: چگونه گنهکاران را بشارت و صدیقین را بیم دهم؟ فرمود: به گنهکاران بشارت بده که من توبه را مى‏ پذیرم و از گناه در مى ‏گذرم و صدیقین را بیم بده که مبادا به خاطر اعمالشان مغرور شوند که هرگز بنده ‏اى به حسناتش مغرور نشد مگر آنکه هلاک و نابود گردید».
از امام باقر(علیه السّلام) نقل است که از پیامبر اکرم(صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم) نقل فرموده است: «خداوند متعال مى ‏فرماید: من مصالح بندگانم را بهتر مى‏ دانم، چون یک وقت بنده‏ اى از بندگان مؤمن من، نهایت تلاش و کوشش را در انجام عبادت مى‏ نماید، از خواب طویل و رختخواب لذیذش برمى ‏خیزد و خود را در عبادتم به زحمت مى‏ اندازد، اما من یکى دو شب خواب را بر او مسلط مى‏ کنم، این به خاطر نظر و توجه من به اوست تا او را (در دین و اخلاص) باقى نگه دارم در نتیجه مى‏ خوابد (و موفق به نماز شب نمى ‏گردد) و آنگاه که بیدار مى ‏شود، بر نفس خود غضبناک است و از او خرده مى‏ گیرد و اگر من او را در انجام عبادتم آزاد مى:‏گذاشتم، او را عجب فرا مى‏ گرفت و در نتیجه کارى مى‏ کرد که هلاکتش در آن بود، چون به خود مغرور و از خود راضى گشته تا جایى که گمان مى‏ برد بر تمام بندگان من فائق آمده و در عبادتم کوتاهى نکرده است و خلاصه از من دور مى:‏شد و حال آنکه به گمان خویش به من نزدیک شده است».
منبع:
عده الداعی ابن فهد حلی