یا فارس الحجاز

هشام بن احمر می گوید: همراه امام کاظم(علیه السلام) در اطراف مدینه، سوار بر مرکب سیر می کردیم، ناگاه امام کاظم(علیه السلام) از بالای مرکب زانو خم کرد و به سجده افتاد و مدتی طول داد و سپس سربلند کرد و سوار بر مرکب خود شد. عرض کردم: قربانت گردم، سجده ی طولانی انجام دادید؟
حضرت فرمود: من هنگام سیر یاد نعمتی افتادم که خداوند به من عطا فرموده است، دوست داشتم پروردگارم را به خاطر آن نعمت(با سجده) شکر کنم. 

                                                                                                                                                                 اصول کافی/ جلد2/ صفحه 98

 جابر نقل می کند: هنگامی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در جریان طائف، علی(علیه السلام) را رازدار خود قرار داد، ابوبکر و عمر خشمگین شدند و گفتند: او ما را رازدار قرار نداد بلکه علی(علیه السلام) را رازدار خود قرار داد
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در جواب ابوبکر و عمر فرمود: خداوند علی (علیه السلام) را برای این کار انتخاب فرموده است. البته برخی از اصحاب دیگر نیز برایشان این سؤال پیش آمده بود که چرا پیامبر امام علی را که جوان ترین آنها است برای اعزام به طائف انتخاب فرموده است که رسول اکرم در جوابشان فرود: من با علی(علیه السلام) زیر گوشی حرف نزدم بلکه خداوند او را رازدار قرار داده است.
جریان از این قرار بود که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به اهل طائف فرمود: من کسی را به سوی شما می فرستم که مثل جان من است و خداوند به وسیله ی او تمام خیر و خوبی ها را جمع می نماید. اصحاب منتظر بودند که ببینند ایشان چه کسی را برای این کار انتخاب می کند. فردای آن روز رسول خدا(صلی الله علیه و آله) علی(علیه السلام) را صدا زد و فرمود: برو به سوی طائف!
آنگاه خداوند به پیامبر(صلی الله علیه و آله) دستور داد که بعد از داخل شدن امام علی(علیه السلام) به سوی طائف کوچ کند و وقتی که رسول خدا به آن سوی حرکت کرد علی(علیه السلام) روی کوه قرار داشت، پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور داد که علی(علیه السلام) حرکت نکند و او ایستاد، راوی می گوید: در این حال صدایی مانند صدای کبوتر نامه بر به گوش ها رسید، از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سؤال شد: این چه صدایی است؟ حضرت فرمودند هم اکنون خداوند متعال با علی(علیه السلام) محرمانه سخن می گوید.
                                                                                                                                                الاختصاص/ شیخ مفید(رحمت الله علیه)/ صفحه201-200 

عذاب زبان
پیامبر خدا(صلی الله علیه و اله) فرمودند:
خداوند، زبان را عذابی دهد که هیچ یک از اعضای دیگر را چنان عذابی ندهد. پس، زبان گوید: ای پروردگار! مرا عذابی دادی که هیچ چیز را چنان عذابی ندادی؟ در پاسخ او گفته شود: سخنی از تو بیرون آمد و به شرق و غرب زمین رسید و به واسطه ی آن خونی به ناحقّ ریخته شد و مالی به غارت رفت و ناموسی هتک شد.

                                                                                                                        اصول کافی/جلد2/صفحه115/حدیث 16

چرا نماز با قرآن خواندن شروع می شود و چرا از میان سوره های قرآن، سوره ی فاتحه الکتاب انتخاب شده است؟
این مطلب را از امام ر ضا(علیه السلام) سؤال کردند و آن حضرت در جواب فرمودند: «حکمتش این است که مردم موظّف باشند، هر روز، لااقل بخشی از قرآن را بخوانند. اگر قرائت بخشی از قرآن در نماز واجب نمی شد چه بسا بسیاری از مسلمانها با قرآن ارتباط پیدا نمی کردند. مردم باید بدانند آن قدر ارتباط با قرآن مهم است که بدون آن نمازشان پذیرفته نمی شود. وقتی بخواهند این بخش را یاد بگیرند، کم کم زبان قرآن را یاد می گیرند و برای درک مفاهیم آن راه باز می شود، تا انشاالله به آن عمل کنند، ولی اگر خود را به خواندن قرآن محتاج نبینند، دنبال قرآن نمی روند و عملاً حکمت نزول قرآن که هدایت انسان هاست، تحقق پیدا نمی کند»
آن گاه امام رضا(علیه السلام) فرمودند: درمیان سوره های قرآن هیچ سوره ای مثل فاتحه الکتاب جامع انواع خیر و حکمت نیست. مجموعه ی خیرات و برکات به صورت منسجم در یک سوره ی کوچک جمع شده است.
از توضیحات حضرت استفاده می کنیم که وجوب خواندن قرآن در نماز از رحمت های الهی است.                برای تمام خانواده ها/جلد اول/ صفحه661

رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در خانه اش با اهل خانه همکاری می کرد و از روی تواضع و فروتنی برای طعام خوردن می نشست و انگشتان خود را که به آن طعام خورده، می لیسیدند و هیچ گاه آروغ نزد(یعنی پر خوری نمی فرمود) به دست خود از گوسفند، شیر می دوشید و لباس خودش را وصله می زد و کفش خود را می دوخت و کارهایش را خودش انجام می داد و خانه را جاروب می کرد و شتر را می بست و شتر آبکش خود را آب می داد، وسایل زندگی خود را از بازار، خود بر می داشت و به خانه می آورد، آب وضو را خودش در شب نزد خود می گذاشت و با تهیدستان می نشست و با بیچارگان چیز می خورد و به دست خود به آنها چیز می داد.         سفینه البحار، جلد1، صفحه418