یا فارس الحجاز

چادر هر زن مؤمن پرجم امنیتی است که به دل های اهل ایمان آرامش می بخشد و چون جلوه گری کند وجود او به یک مرکز ناامنی در جامعه مبدل شود. خواهرم! اقیانوس دل مردان ساحل ندارد و از ژرفای مهیب برخوردار است. پس مبادا آن را به موج آوری که در ناآرامی آن خطرها نهفته است. پس با پوشیدگی خود آرامش مردان را پاس دار تا خود در آرامش بمانی.

بد حجابی، را بدیدم در گذر                غرق ظاهر بود و جلب رهگذر
گفتمش این کار را چون می کنی          بهر شهوت خلق مفتون می کنی
خود نمایی ره به گمراهی کشد            جلب نامحرم به بیراهی کشد
گفت آزادم چنین ره طی کنم              آنچه دلم خواهم بود را پی کنم
گفتمش راهت پر از تقصیرهاست        عقل تو در بند و در زنجیرهاست
راه تو غیر از ره دینت بود                  چون هوای نفس آئینت بود
خلقت تونی براین تزیین بود             مد پرستی نی طریق دین بود
لحظه ای در کار خود اندیشه کن        اندر این ره عقل خود را پیشه کن
عاقبت بنگر قیامت یاد کن                با خدا باش و به او دل شاد کن
گفت ما را خوش نصیحت می کنی      غافلان آگه زغفلت می کنی
این حقایق نزد من مستور بود          زین سبب مویا تنم مکشوف بود
یار ما حق است عشق از آن اوست       نی هوسبازان در ظاهر چو دوست
من ندارم عذر از اعمال خویش            خود نمایی های پر اغفال خویش
چون کنم با آن نگاه در گذر                  چون که با من در گنه شد رهگذر
گفتمش احسنت برگفتار تو                   این حقیقت فهمی و اقرار تو
توبه کن در پیش حق محبوب باش      ساده پوشی پیشه کن محجوب باش
حجب و عفت نعمت واهب بود           ستر موها و تنت واجب بود
آنچه مستثنای از پوشش بگشت          قرص صورت باشد و کفین دست
گفت خاطی بودم وصائب شدم            معصیت می کردم و تائب شدم
زین سپس در پرتوی احکام دین            جنگ با میل وهوس هایم ببین
با عفاف و پوششی کامل شوم              بر رضای رب خود نائل شوم
می زنم فریاد یا اهل الهوی                  من شدم آزاد از قید هوی
چادر آزادگی بر سر کشم                    در ره یاران زهرا پر کش

خانواده اجتماع کوچکی است که اجتماعات بزرگتر در آن نهفته است، از این رو هر گونه کردار نیک یا بد خانوادگی در سوق دادن اجتماع به نیکی یا بدی مؤثر است.
سنگ نخستین بنای مقدس خانواده، با پیوند زن و شوهر نهاده می شود. در نتیجه اولین مسئولیت نیز از همین پیوند و رابطه شکل می گیرد. زن و شوهر به محض پیوند مشترک، مسئولیت هایی بر ایشان به وجود می آید که اگر به درستی عمل کنند محیط خانواده و در نتیجه اجتماع، یکپارچه و لبریز از صفا و صمیمیت می شود و رنگ معنویت به خود می گیرد.
یکی از کلید های طلایی در ارتباط با یکدیگر این است که: ظاهر خود را آراسته و زیبا نگه دارید
برخی از زنان و شوهران تصور می کنند، آراستن خود مربوط به چند روز اول زندگی زناشویی است و پس از آنکه خودمانی شدند حق دارند به هر صورتی که خواستند با اوضاعی آشفته و در هم در برابر هم ظاهر شوند. نزاکت زندگی ایجاب می کند که آراستگی زن و شوهر تا پایان عمر ادامه یابد و زن و شوهر باید ظاهری آراسته، مویی شانه زده، دندانی شسته، لباسی پاکیزه، ناخن ها و انگشتانی تمیز و بدنی پاک و معطر داشته باشند.
البته زنان و مردان هرکدام علاوه بر آراستگی عمومی که مربوط به هر دو می شود، آراستگی خصوصی و مختص به خود دارند که حائز اهمییت بیشتری است که خانمها و آقایان بایستی عامل به آنها باشند.
ضرورت آراستگی ظاهری زن و شوهر در دنیای امروز برکسی پوشده نیست، زیرا که وسوسه ها، عامل گمراهی و انحرافات زیاد هستند؛ افراد به خصوص در محیط خارج خانه و یا در مهمانی ها در معرض خطرات بسیاری هستند. توصیه های اسلام هم مؤکد این نکته هستند.
البته در این امر همچنان باید توصیه کرد که از افراط و زیاده روی نیز بر حذر بود. اگر نباشد و پایه جلب و جذب فقط به زیبایی و سر و وضع ظاهری باشد و از آنچه مربوط به معنویت و درون است خالی باشیم، آن زندگی دوام نخواهد داشت.
اسلام هم درباره آراستگی ظاهری به زنان و مردان سفارشات زیادی دارد از جمله اینکه:
امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: رسول خدا(ص) مردی را دید که موهایش ژولیده، لباسهایش کثیف و حالش دگر گون بود، پیامبر به آن مرد فرمودند:
« از نشانه های دین داری، بهره مندی از امکانات و آشکار ساختن نعمت های پروردگار می باشد.» بحارالانوار/جلد 78/ صفحه 235

امام صادق(علیه السلام):« دعای هر کسی از رفتن به آسمان ممنوع است، مگر آنکه همراه صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) باشد.»

و در حدیث دیگری می فرمایند:«کسی که حاجتی به خدا دارد، در آغاز و پایان دعایش صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) بفرستد، زیرا خداوند بزرگ، کریم تر از آن است که آغاز و پایان سخنی را بشنود و بپذیرد و درخواست میانی را رها نماید.»          اصول کافی/ جلد2/ صفحه494 - 493

روایت شده است: عایشه از رسول خدا(صلی الله علیه و آله)پرسید:« مردم در روز قیامت چگونه محشور می شوند؟» پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود:« آنها عریان و پا برهنه محشور می گردند.» عایشه{با اضطراب} گفت:«وا سَوأتاهُ» (وای از آبرویم)

آن حضرت فرمودند:« ولی آن چنان مردم به خود مشغولند و در فکر خود هستند که توجهی به غیر خود ندارند، سپس آیه 37 سوره عبس را قرائت فرمود:« در روز قیامت هر شخص دارای شأن و کاری است که او را از دیگران مشغول و غافل نموده است»              تفسیر روح المعانی/ جلد10/ صفحه340