یا فارس الحجاز

رسول اکرم صلى‌الله‌علیه‌و‌آله فرمودند:
إنَّ اللّه یُحِبُّ الشّابَّ الَّذى یُفنى شَبابَهُ فى طاعَةِ اللّه؛
خداوند جوانى که جوانى اش را در اطاعت از او بگذراند دوست دارد.
نهج الفصاحه ص 316 ، ح 800

آیت الله مجتهدی تهرانی
علت موفقیت من، همین مجالس توسل و روضه خوانی و سینه زنی در کنار درس های طلبگی است. از زمانی که طلبه بودم، پنج شنبه ها در منزلمان روضه برقرار می کردم. وقتی هم که به قم رفتیم، مجلس روضه مان در قم برپا بود. وقتی هم نزد استادمان حاج شیخ علی اکبر برهان در مسجد لرزاده تهران بودیم، ایشان هفته ای یک شب، سینه زنی می کردند و می فرمودند: من هرچه دارم از همان روضه ها و سینه زنی هایی است که برای اهل بیت گرفته ام. مرحوم مجتهدی در مجالس روضه خوانی چای بازمانده در استکان را که دیگری خورده بود، به عنوان تبرک می خورد.

گلشن ابرار، ج 1، ص 421،کانال تذکرة الاولیاء

طالب خون خدا متی ترانا و نراک
یابن مصباح الهدی متی ترانا و نراک

چه شود با تو کنم گریه سر قبر حسین
در مزار شهدا، متی ترانا و نراک

صبح جمعه ناله ام أین معزُّ الاولیاست
می زنم تو را صدا، متی ترانا و نراک

چه شود از گل رویت بدهی یک صدقه
سر راهی به گدا، متی ترانا و نراک

چهره بگشا و ز آیینه ی خونین دلم
زنگ محنت بزدا، متی ترانا و نراک

السلام_علیک_ایها الغریب
اللهم_عجّل_الوالیک_الفرج

چقدر نیزه فرو رفته به جسمٺ‌گوئی
گودی قتلگهٺ تنگ‌تر از زندان شد

نعل‌تازه به سُم‌اسب زدن‌فکر که بود؟
که سراپای تو با سطح زمین یکسـان شد

بخشی از غارت خیام، در بیان جانسوز دختر امام حسین علیه السلام. ( آجرک الله یاصاحب الزمان )
فاطمه صغرا گوید: من بعد از شهادت پدر بزرگوار خود مدهوش و حیران بر در خیمه ایستاده بودم. پدر و برادران و خویشان خود را در میان خاک و خون مى دیدم و در احوال خود متفکّر بودم که اشقیاى بنى امیّه با ما چه خواهند کرد. آیا خواهند کشت یا اسیر خواهند کرد؟ ناگاه دیدم سواره اى پیدا شد و نیزه در دست داشت، و بر پشت زنان مى زد و ایشان مى گریختند و آنچه داشتند غارت مى کرد و ایشان فریاد مى کردند که: وا جدّاه وا أبتا وا علیّا وا قلّة ناصراه وا حسیناه، آیا مسلمانى در میان این گروه نیست که ما را یارى کند؟ آیا مؤمنى در میان این جماعت نیست که ما را پناه دهد؟ من از مشاهده این حال بر خود لرزیدم و عمّه هاى خود را مى جستم که بر ایشان پناه برم. ناگاه دیدم که نظر آن لعین بر من افتاد و من گریختم. ناگاه دیدم که سنان نیزه اش بر میان کتف من آمد و بر صورت افتادم. پس گوش مرا درید و گوشواره مرا برداشت، و مقنعه از سر من کشید، و مرا گذاشت و متوجّه خیمه‌ها شد، و من بیهوش شدم. چون به هوش آمدم دیدم عمّه‌ام بر سر من نشسته و مى گرید. گفت: برخیز که برویم و ببینیم که بر سر سایر دختران و برادر بیمار تو چه آمد. گفتم: اى عمّه چادرى از براى من نیست. گفت: من نیز مثل توام. چون به خیمه در آمدیم دیدیم که همه اسباب را غارت کرده اند، و برادرم امام زین العابدین علیه السّلام از بیمارى و تشنگى بر رو افتاده و بر احوال ما مى گرید.
جلاء العیون ص 93