یا فارس الحجاز

احمدی‌نژاد در غیاب خود و منتسبانش در انتخابات 96، ایده آلش #8ساله شدن دولت روحانی است و همین الان هم این پروژه را کلید زده است؛ الان همه توجهات به جای اینکه متوجه #عملکرد_ضعیف_دولت روحانی باشد صرف کاندیداتوری احمدی نژاد، بقایی و شیخ الاسلام شده و تا زمان اعلام رد صلاحیت ها هم این فضا وجود خواهد داشت.
چه هدیه ای بهتر از این برای روحانی؟ چه کسی بهتر از این میتوانست تمرکزها از روحانی را به یک سمت و سوی پوچ و واهی ببرد؟ بماند اختلافاتی که از این پس دوباره میان بخشی از #نیروهای_انقلابی فعال خواهد شد و برنده این بازی با نسبت بسیار زیاد حسن روحانی خواهد بود!
#فتنه_جدید

ابن بابویه از حضرت زهرا (سلام الله علیها) روایت کرده که فرمود : در زمان ابوبکر و عمر، زلزله شدیدی در مدینه رخ داد، به طوری که عموم مردم ترسیدند و نزد ابوبکر و عمر رفتند . مردم مشاهده کردند آن دو نفر از شدت ترس به شتاب به حضور امیرالمومنین حضرت علی (علیه السلام) می روند ، مردم هم به تبعیت آنها حضور آن حضرت رسیدند .
امیرالمومنین (علیه السلام) از منزل خارج شدند ، ابوبکر و عمر و عموم مردم در عقب آن حضرت رفتند . آن حضرت بر روی زمین نشست ، مردم هم در اطراف او نشستند . دیوار های مدینه مانند گهواره حرکت میکرد .اهل مدینه از شدت ترس صداهای خود را بلند کرده و فریاد می زدند یا علی به فریاد ما برس .هرگز چنین زمین لرزه ای ندیده ایم.
لب های آن حضرت به حرکت در آمد و با دست به زمین زد و فرمود: ای زمین آرام و قرار بگیر. زمین به اذن خدا ساکت شد و قرار گرفت
مردم از اطاعت زمین از امیرالمومنین تعجب کردند . آنگاه حضرت فرمود : شما تعجب کردید که زمین مطیع امر من می شود ، وقتی به او گفتم قرار بگیر؟ عرض کردند : بلی یا امیرالمومنین .
حضرت فرمود : من همان کسی هستم که خداوند در قرآن می فرماید :"و قال الانسان مالها ” من به زمین میگویم برای من حوادث و اخباری را که بر تو انجام شد بیان کنی و به من بگو اعمالی را که مردم در روی تو بجا آوردند ، پس از آن حضرت فرمود : اگر این همان زمین لرزه هایی بود که خداوند در سوره ی زلزال می فرماید ، زمین به من اخبار خود را می داد ولی این زلزله آن زلزله نیست …!
تفسیر برهان جلد4، صفحه493 – 1001داستان از زندگی علی (علیه السلام)

در روز پدر به ڪعبه سر باید زد
بـر بام نجـف دوباره پر باید زد
در حسرٺ بوسه بر ضریـح مولا
صد بوسه به دستان پدر باید زد

«خاطره ای زیبا از یک پزشک متخصص اطفال»

من دکتر س.ص متخصص اطفال هستم.
سالها قبل چکی از بانک نقد کردم و بیرون آمدم.
کنار بانک دستفروشی بساط باطری، ساعت، فیلم و اجناس دیگری پهن کرده بود.
دیدم مقداری هم سکه دو ریالی در بساطش ریخته است.
آن زمان تلفنهای عمومی با سکه های دو ریالی کار میکردند.
جلو رفتم یک تومان به او دادم و گفتم دو ریالی بده؛
او با خوشرویی پولم را با دو سکه بهم پس داد و گفت: اینها صلواتی است!
گفتم: یعنی چه؟ گفت: برای سلامتی خودت صلوات بفرست و سپس به نوشته روی میزش اشاره کرد.(دو ریالی صلواتی موجود است)
باورم نشد، ولی چند نفر دیگر هم مراجعه کردند و به آنها هم…
گفتم: مگر چقدر درآمد داری که این همه دو ریالی مجانی میدهی؟
با کمال سادگی گفت: 200تومان که 50 تومان آن را در راه خدا و برای این که کار مردم راه بیفتد دو ریالی میگیرم و صلواتی میدهم.
مثل اینکه سیم برق به بدنم وصل کردند، بعد از یک عمر که برای پول دویدم و حرص زدم ،دیدم این دست فروش از من خوشبخت تر است که یک چهارم از مالش را برای خدا میدهد.
در صورتی که من تاکنون به جرأت میتوانم بگویم یک قدم به راه خدا نرفتم و یک مریض مجانی نیز نپذیرفتم.
احساساتی شدم و ده تومان به طرف او گرفتم
آن جوان با لبخندی مملو از صفا گفت: برای خدا دادم که شما را خوشحال کنم.
این بار یک اسکناس صد تومانی به طرفش گرفتم و او باز همان حرفش را تکرار کرد.
من که خیلی مغرور تشریف دارم مثل یخی در گرمای تابستان آب شدم…
به او گفتم : چه کاری میتوانم بکنم؟
گفت:
خیلی کارها آقا! شغل شما چیست؟ گفتم: پزشکم.
گفت: آقای دکتر شب های جمعه در مطب را باز کن و مریض صلواتی بپذیر؛ نمیدانید چقدر ثواب دارد!
صورتش را بوسیدم و در حالی که گریان شده بودم ، خودم را درون اتومبیلم انداختم و به منزل رفتم.
دگرگون شده بودم، ما کجا اینها کجا؟!
از آن روز دادم تابلویی در اطاق انتظار مطبم نوشتند با این مضمون؛
<شبهای جمعه مریض صلواتی میپذیریم>
دوستان و آشنایان طعنه ام زدند،
اما گفته های آن دست فروش در گوشم همیشه طنین انداز بود و این بیت سعدی:
گفت باور نمی کردم که تو را
بانگ مرغی چنین کند مدهوش
گفتم این شرط آدمیت نیست
مرغ تسبیح گوی و ما خاموش…
                                                                                                                                             برگرفته از کانال پندهای عبرت آموز

روز مرد نداشتند
لیکن روزها را مردانه ساختند
تنها جورابشان سوراخ نبود
که پیکری سوراخ شده از گلوله و ترکش داشتند
پاس میداریم یاد مردان مردِ سرزمینمان را،
مردانی که راست می گفتند