یا فارس الحجاز

فوج مَلَک دُور و بَرَش دارد نگارم
یک آسمان زیر پرش دارد نگارم
باید تمام عرشیان چاوش بخوانند
تاج ولایت بر سَرَش دارد نگارم
صبرش علی خویش حسن صبرش حسینی
خُلقی چو جدّ اطهرش دارد نگارم
نامی دِگر از حاتمِ طاعی نمانده است
از بس گدا در محضرش دارد نگارم
حتّی منِ پیمان شکن را هم دعا گوست
الحق که ارث از مادرش دارد نگارم
از اولّ غیبت به شیعه بوده معلوم
فکری برای آخرش دارد نگارم
وقتِ فرج شمشیر حیدر را به دستی
قرآن به دستِ دیگرش دارد نگارم
یعنی به سر فکر تقاص خون جدّ و
شش ماههِ طفلِ پرپرش دارد نگارم
کوری چشم دشمنان لطفی مداوم
بر این نظام و رهبرش دارد نگارم             محمود مربوبی/ برگرفته از وب سایت دوستداران حاج منصور

کینه ی مأمون
رضا به طوس غریب و حسین به کربلا
به هر دو تن بگریم یا بر حسین تنها
ز بهر شاه شهیدان، حسین گریانم
برای بی کسی آن غریب نالانم
اما برای رضای غریب می گریم
که بود بی کس و بی طبیب، می گریم
چو داده زهر جفا بر رضا آن مأمون
ز درد دل بنالید بی کس و محزون
همین بگفت ابا صلت! غریب و بیمارم
ز دست کینه ی مأمون، ببین گرفتارم
ببین ز اهل و عیالم مرا جدا نمود
ببین به زهر، منِ مظلوم او شهید نمود                   اصول مداحی/ جلد اول/صفحه 200

در تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد
آن طشت را از خون جگر، باغ لاله کرد
خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت
دل را تهی زخونِ دلِ چند ساله کرد
زینب کشید معجر و آه از جگر کشید
گلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد

کشکول شمس/تألیفحجت الاسلامشیخ علی میر خلف زاده/ صفحه273

زبان حال رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به فرزندش حضرت زهرا(سلام الله علیها):
بنشین کمی کنارم، ای دختر حزینم
تا خوب وقت رفتن، روی تو را ببینم
من می روم از اینجا، با حال خسته بابا
اما در انتظارت، آنجا نشسته بابا
تو دل شکسته هستی، من بغض در گلویم
من از رخ کبودت، تو از فراق رویم
با کی بگویم ای گل، از ظلم این زمانه
گل طاقتی ندارد، در پیش تازیانه
ناله مزن کزین غم، چون موج در خروشم
از پشت در صدایت، فردا رسد به گوشم
                                                                                      «سید هاشم وفایی»

فدایت ای شه خوبان کجایی؟
ندارم جز تو پشتیبان کجایی؟
نمی دانم کجا هستی عزیزم
وجودت را شوم قربان کجایی؟
دگر می میرم از درد جدایی
بیا دردم بکن درمان کجایی؟