یا فارس الحجاز

روزی علی اکبر(ع) به نزد والی مدینه رفت و از طرف پدر بزرگوارشان پیغامی را به او رساند.
والی مدینه از علی اکبر پرسید نام تو چیست؟ فرمود: علی. پرسید نام برادرت؟ فرمود: علی. آن شخص عصبانی شد،
و چند بار گفت: علی، علی، علی، «ما یُریدُ اَبُوک؟ » پدرت چه می‌خواهد که نام فرزندانش را علی می‌گذارد؟!!
این پیغام را علی اکبر(ع) نزد اباعبدالله الحسین(ع) برد، ایشان فرمود:
«والله اگر پروردگار ده‌ها فرزند پسر به من عنایت کند نام همه‌ی آنها را علی می‌گذارم
و اگر ده‌ها فرزند دختر به من عطا نماید نام همه‌ی آنها را نیز فاطمه خواهم گذاشت.»
شفاء الصدور، ج 2، ص 342
“صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکُمْ یا أهلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ

حرکت عظیم مردمی در امداد به سیل‌زدگان از آموزه‌های قرآن و شهداست
رهبر انقلاب، در دیدار شرکت‌کنندگان در مسابقات بین‌المللی قرآن:
بمباران چهارساله یمن نتیجه فراموشی و دوری از قرآن است
قرآن کتاب سعادت دنیا و آخرت است به شرطی که ما به قرآن عمل کنیم.
قرآن گفته «اَشِدّاءُ عَلَی الکُفّار»؛ بعضی از ما مسلمانان این را فراموش میکنیم، مثل کسانی که در کشورهای اسلامی با آمریکا و صهیونیست‌ها ساختند و خون فلسطینی‌ها را لگد کردند و حقّشان را ضایع کردند. اَشِدّاءُ عَلی الکُفّار را فراموش کردند و شدند نوکرکفّار. الان بسیاری از سران کشورهای عربی از این قبیلند.
دسته‌ی دیگر «رُحَماءُ بَینَهُم» را فراموش کردند. اینها مؤمن به الله و قرآن و کعبه را تکفیر میکنند و وقتی رُحَماءُ بَینَهُم نبود، جنگهای داخلی راه می‌افتد. سوریه ویمن را ببینید؛ الان یمن 4سال است که بمباران میشود. آن بمباران‌کننده، به ظاهر مسلمان است اما به مسلمانان رحم نمیکند.
_______________
این حرکتی که در امداد به سیل‌زدگان می‌بینید، آموزش شهدای ماست
مردم و جوانها به آنجا میروند و همراه جوانان خود آن محل‌ها، با تنشان و دستشان و امکاناتشان و پولشان، امداد میکنند.
حرکت عظیمی راه افتاده که در دنیا کم‌نظیر است؛ اینکه آحاد مردم این‌جور سیل‌‌آسا حرکت کنند و بروند؛ این درس شهدای ماست.
در دهه‌ی شصت و در دوران دفاع مقدس هم جوانها همین‌جور با شوق و ذوق حرکت میکردند و فداکارانه میرفتند.
_______________

تمسک به قرآن مایه‌ی سعادت و قوّت و عزّت ماست
آنچه امروز دشمنان علیه ایران انجام میدهند، نفسهای آخر دشمنی‌شان با جمهوری اسلامی است.
هرچه آنها سخت‌تر بگیرند، اراده‌ی ما قوی‌تر خواهد شد؛ هرچه آنها شدت عمل به خرج دهند، ما قوی‌تر خواهیم شد؛ هرچه آنها نسبت به پایبندی ما به معارف قرآنی بیشتر عصبانی بشوند، پایبندی و تمسک ما به قرآن بیشتر خواهد شد.
26 فروردین 98

آقاجواد یه اخلاقی داشت که از روح بزرگش نشأت می‌گرفت.
جاهایی که باهاش بودم گه گاه می‌دیدم کسی دست نیاز به سمتش دراز می‌کنه، دست خالی بر نمی‌گشت.
یک بار در بازار کربلا غذا خوردیم که شخصی آمد و گفت من گشنه هستم و او همه‌ی آنچه برای خودمان سفارش داده بود، بدون کاستی برایش سفارش داد.
بهش گفتم آخه تو از کجا میدونی یارو فیلم بازی نمی‌کنه؟
گفت: من به فیلمش کاری ندارم. مگه وقتی ما از خدا چیزی می‌خواهیم، او نگاه می‌کنه که ما لیاقتش را داریم یا نه؟ خدا کریمه و به کرمش می‌بخشه نه لیاقت ما.
تمام محاسباتم از دنیا به هم ریخت…
راوى : دوست شهید
فرمانده والامقام
مدافـــع حــــرم
شهیــد جوادعلی حسناوی

مادر امام سجاد(علیه السلام)
در بیشتر منابع روایی و حدیثی و منابع تاریخی مادر امام سجاد(علیه السلام) را از نسل پادشاهان ایران و دختر یزدگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی روایت کرده اند(1)
اما دکتر سید جعفر شهیدی در کتاب زندگانی علی بن حسین علیه اسلام، نقد جدی بر این روایت وارد کرده و ایشان را دختر یزدگرد سوم نمی داند. با این حال استدلال های ایشان به زعم دیگر نویسندگان مانند دکتر احمد مهدوی دامغانی(2)، استدلال های متقن و قوی نیست.
نام مادر امام سجاد(علیه السلام) در کتب مختلف تاریخی، متفاوت است. ولی مشهورترین نام برای ایشان شهربانو است. به گفته شیخ صدوق مادر حضرت در زمان وضع حمل ایشان از دنیا می روند(3)
منابع:
(1): مسند الإمام السجاد(ع)، العطاردی، ج‏ 1، ص 172
(2): رک: کتاب شاهدخت والا گُهر شهربانو
(3): عیون اخبار الرضا،ج2، ص128

فضائل امام سجاد(ع)
کمک به فقرا
ابوحمزه ثمالی می‌گوید: علی بن حسین شبانه مقداری غذا بر دوش خود می‌گذاشت و در تاریکی شب به صورت مخفیانه به فقرا می‌رساند و می‌فرمود: “صدقه ای که در تاریکی شب داده شود، غضب خداوند را خاموش می‌کند” (1)
محمد بن اسحاق می‌گوید: مردمی در مدینه زندگی می‌کردند و نمی‌دانستند معاش آنها از کجا تأمین می‌شود؛ با درگذشت علی بن الحسین غذای شبانه آنان قطع شد(2)
شب هنگام انبان‌های نان را بر پشت خود بر می‌داشت و به خانه مستمندان می‌رفت و می‌گفت: صدقه پنهانی، آتش غضب پروردگار را خاموش می‌کند. برداشتن این انبان‌ها بر پشت او اثر نهاده بود و چون به جوار پروردگار رفت به هنگام شست و شوی آن حضرت آن نشانه‌ها را بر پشت او دیدند(3)
ابن سعد نویسد: چون مستمندی نزد او می‌آمد، برمی‌خواست و حاجت او را روا می‌کرد و می‌گفت: صدقه پیش از آنکه به دست خواهنده برسد، به دست خدا می‌رسد(4)
سالی قصد حج کرد. خواهرش سکینه توشه‌ای به ارزش هزار درهم برای وی آماده ساخت. چون به حره رسید، آن توشه را نزد او بردند. امام همه آن را میان مستمندان پخش فرمود(5)
علی بن الحسین(ع) پسر عموئی مستمند داشت. شب هنگام چنانکه وی او را نشناسد، نزدش می‌رفت و چند دینار بدو می‌بخشید.
آن مرد می‌گفت: علی بن الحسین رعایت خویشاوندی را نمی‌کند خدا او را سزا دهد. امام این سخنان را می‌شنید و شکیبائی و بردباری می‌کرد و خود را بدان خویشاوند نمی‌شناساند. چون به دیدار خدا رفت آن احسان از آن مرد بریده شد و دانست که آن مرد نیکوکار علی بن الحسین بوده است پس بر سر مزار او رفت و گریه کرد(6)
ابونعیم نویسد: دو بار مال خود را با مستمندان قسمت کرد و گفت: خداوند بنده مؤمن گناهکار توبه‌کننده را دوست دارد(7)
و نویسد: مردم او را بخیل می‌دانستند و چون به جوار حق رفت دانستند که هزینه صد خانوار را عهده‌دار بوده است(8)
چون گدائی نزد او می‌آمد، می‌گفت مرحبا به کسی که توشه مرا به آخرت می‌برد(9)
منابع:
(1): ذهبی، سیراعلام النبلاء، ج4، ص393
(2): همان
(3): - حلیة الاولیاء، ج 3، ص 136
-کشف الغمه، ج2، ص77
-ابن شهر آشوب، مناقب، ج4، ص154
- علل الشرایع، ص 231
(4): طبقات، ج 5، ص 160
(5): - اربلی، کشف الغمه، ج2، ص78؛
- صفة الصفوة، ج 2، ص 54
(6): - اربلی، کشف الغمه، ج2 ص107
- حلیة الاولیاء، ج 3، ص 140
(7): همان کتاب، ص 136
(8): - صفة الصفوة، ج 2، ص 54
- حلیة الاولیاء، ج 3، ص 136
(9): کشف الغمه، ج 2، ص 77
مناقب، ج 4، ص 154
حلیة الاولیاء، ج 3، ص 136