یا فارس الحجاز

وقتی انسان دست به دعا برداشت، طبق روایات و سنت معصومین (علیهم‏ السلام) مستحب است آن را بر سر و صورت خود بکشد؛ برای اینکه لطف خدا به این دست پاسخ داده است.
دستی که به سوی خدا دراز شود، یقیناً خالی بر نمی‏ گردد
و دستی که عطای الهی را دریافت کرد، گرامی است، لذا خوب است آن را به صورت یا به سر بکشد.
گاهی امام سجاد (علیه السلام) چیزی که به سائل مرحمت می‏ فرمودند، دست مبارک را می ‏بویید و می‏ گفت:
«این دست به دست الهی رسیده»
چون خدا فرمود: هُوَ یقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَیأْخُذُ الصَّدَقَاتِ (سوره مبارکه توبه/آیه 104)
منبع: حکمت عبادات ص215

برزخ جوانی منتظر
مرحوم شیخ رجبعلی خیاط(رحمه الله علیه)به هنگام دفن جوانی می گوید:« دیدم که حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) آغوش خود را بر جوان گشود، پرسیدم: این جوان آخرین حرفش چه بود؟ گفتند: این شعر:
منتظران را به لب آمد نفس ای شه خوبان تو به فریاد رس کیمیای محبت، محمدی ری شهری، صفحه63
اللهمّ عجل لولیک الفرج

دختر علامه سید محمد حسین طباطبایی(رحمت الله علیه)می گویند:علامه مایل نبود در خانه کارهای شخصی او را دیگران انجام دهند و مادرم هم سعی می کرد پیش دستی کند.حتی اواخر که بیمار بودند و من به خانه شان می رفتم با آن حالت بیمار، برای ریختن جای از جای خود بر می خاستندو اگر من می گفتم: جرا به من نگفتید که برایتان جای بیاورم؟ می گفتند:تو مهمانی؛ سید هم هستی و من نباید به تو دستور بدهم.
جرعه های جانبخش- صفحه 376-375

حجت الاسلام و المسلمین عبید زنجانی:یکی از روزها امام خمینی(رحمه الله علیه) به طلاب فرمودند:«سعی کنید تا جوان هستید، خصلتهای بد در وجودتان ریشه ندواند، زیرا با گذشت عمر این خصلت راسخ می شود و انسان به حالی می رسد که رهایی از دست این خصلتها امکان پذیز نیست. تا جوان هستید به عبادات و خصلتهای خوب، خودتان را عادت بدهید.» برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (رحمه الله علیه)،جلد5، صفحه183

نکاتی آموزنده از زبان حضرت آیت الله بهاءالدینی (رحمت الله علیه):«به یاد دارم بیش از شانزده سال نداشتم که یک ساعت قبل از اذان صبح در فیضیه قدم می زدم و گاهی که نگاهم به حجره هامی افتاد تمام جراغهای آنها را روشن می دیدم, به طوری که به جز یک حجره ,همه طلاب مشغول تهجد وشب زنده داری بودند. آن چنان با نشاط بودند که گویی فشار فقررا متوجه نمی شدند.در آن روز بیشترین وقت طلاب, صرف مسأله ی تهذیب نفس می شد. برای آنان ملاک خوبی وبدی, علم, قدرت,خدمت, سخنوری و دم از ولایت زدن واین گونه چیزها نبود, بلکه تمامی همت و هدف آنهاتهذیب نفس بود و بس!با تهذیب نفس,علم به بار می نشیندو ثمره می دهد.قدرت, مفید می شود و خدمت,ارزش می یابد. ارج و بهای افرادبه خودسازی, تهذیب نفس وتوجه به خداست.هرچه تهذیب افزایش یابد,مشکلات و نابسامانیها آسان وقابل حل می شوندودرپی آن تأیید الهی مسائل راحل می کند و اگر خدای ناکرده این وظیفه ی اصلی فراموش شد,تمامی زحمات هدر می رود.آری تهذیب نفس است که مسئولین را صالح ودلسوز,روحانیت رامؤفق و مؤثر و سرانجام جامعه را پاک وبا صفا می کند.» آیت بصیرت,صفحه 74-72