یا فارس الحجاز

 
از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: ای بندگان خدا، مواظب مرگ و نزدیکی آن باشید و ساز و برگش را فراهم آورید! زیرا که مرگ امری عظیم و حادثه ای بزرگ با خود می آورد که با آن هیچ شری نیست، یا شرّ می آورد که همراهش هیچ خیری نیست. پس چه کسی به بهشت نزدیک تر از کسی است که برای آن کار می کند و چه کسی به دوزخ نزدیک تر از کسی است که برای آن می کوشد؟
ترجمه میزان الحکمه ، جلد12، صفحه

امام باقر(علیه السلام) می فرمایند: مؤمن کسی است که چون خشنود و سر خوش شود، خشنودیش او را به گناه و باطل نکشاند و هر گاه به خشم آید، خشمش او را از حق گویی دور نسازد؛ مؤمن کسی است که اگر قدرت یابدقدرتش او را به تجاوز و دست اندازی به آن چه حق او نیست، نکشاند.                         ترجمه میزان الحکمه، جلد1، صفحه392

حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمود: از پدرم رسول خدا(صلی الله علیه و آله) شنیدم که فرمود: هنگامی که در آسمان سیر داده شدم، داخل بهشت گردیدم و در آن جا قصری دیدم از مرواریدهای سفید رنگ و توخالی، دری داشت که به تاجی از درّ و یاقوت مزیّن شده بود و بر آن آویزان بود، سرم را بلند کردم دیدم بر روی آن نوشته شده:

«لاإِله إلّاالله، محَمّدٌ رسولُالله، علیٌّ ولیُّ القوم.» خدایی جز خداوند یکتا نیست، محمد(صلی الله علیه و آله) فرستاده ی خداست، علی(علیه السلام)سرپرست و اختیار دار مردمان است.

و برز روی پرده نوشته بود:«بَخٍّ بَخٍّ، مَن مِثلُ شیعه علیّ؟» به به آفرین، کیست مانند شیعیان علی بن ابیطالب(علیه السلام)؟

                                                                                  ترجمه کتاب القطره، جلد 1، صفحه 328 -327

امام سجّاد(علیه السلام) فرمود: هنگامی که روز قیامت فرا رسد، خداوند همه‌ی انسان های قبل و بعد را در یک جا جمع می کند، سپس منادی حق فریاد می زند:أَینَ المُتَحابّونَ فِی الله ؛«کجایندآنان که دوستان در راه خدا هستند؟» جمعی بر می خیزند، به آنها خطاب می شود، شما بدون حساب به سوی بهشت روانه گردید، آنها رهسپار بهشت می شوند، در راه، جمعی از فرشتگان با آنها ملاقات کرده و می پرسند:« شما از کدام حزب انسانها هستید؟» در پاسخ می گویند:
«ما برای خدا و طبق فرمان خدا، با دوستان خدا، دوست بودیم و با دشمنان خدا، دشمن بودیم.»
فرشتگان به انها بشارت می دهند و می گویند:«چه نیکو است پاداش عمل کنندگان.» اصول کافی/ جلد2/ صفحه 126
به این ترتیب آنان که تولّی و تبرّی دارند، یعنی با طرفداران حق، دوستی فکری و عملی می کنند و با دشمنان حق، دشمنی می نمایند، به پاداش عالی بهشت نائل و سرافراز می گردند.