یا فارس الحجاز

درسی اخلاقی از سهراب سپهری
خیلی قشنگه حیفه نخونینش!!!

سخت آشفته و غمگین بودم
به خودم می گفتم:
بچه ها تنبل و بد اخلاقند
دست کم میگیرند،
درس ومشق خود را…
باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم
و نخندم اصلا
تا بترسند از من
و حسابی ببرند…
.
خط کشی آوردم،
درهوا چرخاندم…
چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !
.
اولی کامل بود،
دومی بدخط بود
بر سرش داد زدم…
سومی می لرزید…
خوب، گیر آوردم !!!
صید در دام افتاد
و به چنگ آمد زود…

دفتر مشق حسن گم شده بود
این طرف،
آنطرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه؟؟؟
بله آقا، اینجا
همچنان می لرزید…
” پاک تنبل شده ای بچه بد ”
” به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند”
” ما نوشتیم آقا ”
.
بازکن دستت را…
خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم
او تقلا می کرد
چون نگاهش کردم
ناله سختی کرد…
.
گوشه ی صورت او قرمز شد
هق هقی کردو سپس ساکت شد…
همچنان می گریید…
مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله

ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد
زیر یک میز،کنار دیوار،
دفتری پیدا کرد ……
گفت : آقا ایناهاش،
دفتر مشق حسن
.
چون نگاهش کردم،
عالی و خوش خط بود
غرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود
سرخی گونه او، به کبودی گروید …..
.
صبح فردا دیدم
که حسن با پدرش، و یکی مرد دگر
سوی من می آیند…

خجل و دل نگران،
منتظر ماندم من
تا که حرفی بزنند
شکوه ای یا گله ای،
یا که دعوا شاید
سخت در اندیشه ی آنان بودم
.
پدرش بعدِ سلام،
گفت : لطفی بکنید،
و حسن را بسپارید به ما ”
گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا
وقتی از مدرسه برمی گشته
به زمین افتاده
بچه ی سر به هوا،
یا که دعوا کرده
قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنارچشمش،
متورم شده است
درد سختی دارد،
می بریمش دکتر
با اجازه آقا …….
.
چشمم افتاد به چشم کودک…
غرق اندوه و تاثرگشتم
منِ شرمنده معلم بودم
لیک آن کودک خرد وکوچک
این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب ودفتر ….

من چه کوچک بودم
او چه اندازه بزرگ
به پدر نیز نگفت
آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم
عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم

من از آن روز معلم شده ام ….
او به من یاد بداد درس زیبایی را…
که به هنگامه ی خشم
نه به دل تصمیمی
نه به لب دستوری
نه کنم تنبیهی
یا چرا اصلا من
عصبانی باشم
با محبت شاید،
گرهی بگشایم
با خشونت هرگز…
با خشونت هرگز…
با خشونت هرگز…

سهراب سپهرى

چهار سفارش خداوند متعال به حضرت موسی(ع)
امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمودند: خدای تبارک و تعالی به موسی (ع) گفت: سفارش مرا در چهار امر گوش کن:
1- تا وقتی که گناهان خود را آمرزیده ندانی به عیوب دیگران نپرداز.
2- تا وقتی که می دانی گنج های من تمام نشده است، غمِ روزی مخور.
3- تا سلطنت من پا بر جا است به دیگری امیدوار مباش.
4- تا شیطان نمرده است، از مکرش آسوده مباش.
قالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع):
قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لِمُوسَى (ع): یَا مُوسَى احْفَظْ وَصِیَّتِی لَکَ بِأَرْبَعَةِ أَشْیَاءَ أَوَّلُهُنَّ مَا دُمْتَ لَا تَرَى ذُنُوبَکَ تُغْفَرُ فَلَا تَشْتَغِلْ بِعُیُوبِ غَیْرِکَ. وَ الثَّانِیَةُ مَا دُمْتَ لَا تَرَى کُنُوزِی قَدْ نَفِدَتْ فَلَا تَغْتَمَّ بِسَبَبِ رِزْقِکَ. وَ الثَّالِثَةُ مَا دُمْتَ لَا تَرَى زَوَالَ مُلْکِی فَلَا تَرْجُ أَحَداً غَیْرِی. وَ الرَّابِعَةُ مَا دُمْتَ لَا تَرَى الشَّیْطَانَ مَیِّتاً فَلَا تَأْمَنْ مَکْرَهُ.
خصال صدوق، ج 1، ص 217

♻️ برخی از معجزاتی که هنگام تولد پیامبر اسلام(ص) در جهان رخ داد:

✍ همه ی مورخان و محدثان بر ولادت پیامبر اسلام (ص) در سال عام الفیل یعنی سالی که اصحاب فیل قصد ویران نمودن کعبه را داشتند و به معجزه الهی به هلاکت رسیدند، اتفاق نظر دارند.(1)

✅ ولادت پیامبر اسلام(ص) با معجزاتی در جهان همراه بود که از آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1⃣ ممنوع شدن شیاطین از رفتن به آسمان های هفتگانه و گرفتن خبر.
2⃣ سرنگون شدن همه بت ها.
3⃣ تَرَک برداشتن کنگره های طاق کسری و فروریختن چهارده کنگره آن.
4⃣ خشک شدن دریاچه ساوه که برای ایرانیان مقدس بود.
5⃣ سرنگون شدن تخت تمام سلاطین عالم و لال شدن آنها در آن روز.
6⃣ باطل شدن سحر ساحران و جادوی جادوگران و قطع شدن ارتباط کاهنان با همزادان شیطانی آنها. (2)

—————————-

(1) أعیان الشیعة، محسن الأمین ،ج1، ص218
(2) امالی صدوق، ترجمه کمره ای، ص 285-

?عصاره ی اوصاف و ویژگیهای پیامبر اعظم(ص):

1- هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت
2- در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید.
3- نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.
4- هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.

5- وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید.
6- با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.
7- هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی کرد.
8- هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خیره نگاه نمی کرد.
9- چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.
10- سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی شد لب به سخن نمی گشود
11- هرگاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
12- چون با کسی سخن می گفت کاملا برمی گشت و رو به او می نشست.
13- با هرکه می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت برنمی خاست.
14- در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا.
15- هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می نشست نه در صدر آن.
16- در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.
17- هرگز در حضور مردم تکیه نمی زد.
18- اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.
19- اگر در محضر او چیزی رخ می داد که ناپسند وی بود نادیده می گرفت.
20- اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.
21- کسی را بر لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.
22- هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.
23- هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.
24- پاسخ به سوالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
25- چون سخن ناصواب از کسی می شنید. نمی فرمودـ« چرا فلانی چنین گفت» بلکه می فرمود « بعضی مردم را چه می شود که چنین می گویند؟»
26- با فقرا زیاد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.
27- دعوت بندگان و غلامان را می پذیرفت.
28- هدیه را قبول می کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.
29- بیش از همه صله رحم به جا می آورد.
30- به خویشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.

? طبرسی، مکارم الاخلاق ، باب اول؛ ویژگیهای پیامبر اعظم(ص)

غذای فرشتگان
قَالَتْ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُسلام‌الله‌علیها: یا رَسُولَ اللهِ مَا طَعَامُ الْمَلائِکَةِ عِنْدَ رَبَّنَا؟ فَقَالَ: التَّحْمِیدُ.
ای رسول خدا! غذای ملائکه نزد پرورگار ما چیست؟ پیامبرصلّی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: حمد و ستایش خداوند.
مسند فاطمه، سیوطی، ص26 و بحارالانوار، ج43، ص152.