روز مادردر راه است و من در
عجبم که کدامین روز
روزمادر نیست
روز فداکاری هایش ،روز نگرانی هایش
و روزنگاه عاشقانه اش
?مادر هر روزت مبارک?
حضرت پیامبر صلى اللہ علیہ و آله و سلم:
تَکَلَّفُوا فِعلَ الخَیرِ وَ جاهِدوا نُفوسَکُم عَلَیهِ، فَاِنَّ الشَّرَّ مَطبوعٌ عَلَیهِ الاِنسانُ؛
در کار خیر، خود را بہ زحمت اندازید و در این راہ با هوا و هوس خود مبارزہ کنید، زیرا طبیعت انسان بہ بدى تمایل دارد.
تنبیہ الخواطر، ج 2، ص 120
مثل گندم باش!
زیرخاک می برندش
باز می روید پرتر
زیرسنگ می برندش
آرد میشود پربهاتر
آتش می زنندش
نان میشود مطلوب تر
به دندان می جوندش
جان می شود نیرومندتر
ذات باید ارزشمند باشد
وقتی نانوا خمیر نان سنگک را پهن میکند…
و درون تنور میگذارد را دیدی که چه اتفاقی می افتد؟
خمیر به سنگها می چسبد…
اما نان هر چه پخته تر می شود،
از سنگها جدا میشود!!
حکایت آدم‌ها همین است…
سختی های دنیا ، حرارت تنور است…
و این سختی هاست که انسان را پخته تر می کنند…
و هر چه انسان پخته تر میشود
سنگ کمتری بخود می گیرد…
سنگها تعلقات دنیایی هستند…
ماشین من.. خانه من..من.. من !!
آنوقت که قرار است نان را از تنور
خارج کنند سنگها را از آن می گیرند!!
خوشا بحال آنکه در تنور دنیا
آنقدر پخته میشود…
که به هیچ سنگی نمی چسبد!!
ما در زندگی به چه چسبیده ایم ؟
سنگ ما کدام است ؟
یکی از امتیازات دخت گرانمایه پیامبر، نامهای جاودانه و زیبا و بلندآوازه‌ای است که پس از طلوع خورشید جهان‌افروز وجودش از آسمان برای پیامبر آمد و فرشتگان، آنها را با شکوه و احترام بدرقه کردند و هر کدام از این نام‌ها بیانگر بُعدی از ابعاد وجود آن بانوی فرزانه است
«لفاطمة(س) تسعة اسماء عند اللّه: فاطمة والصّدیقة والمبارکة والطّاهرة والزّکیة والرّاضیة والمرضیة والمحدّثة والزّهراء.»
«برای ریحانه پیامبر، فاطمه(س)، در بارگاه خدا نُه نام مقدّس و باعظمت است؛ این نامهای بلند عبارتند از: فاطمه، صدّیقه، مبارکه، طاهره، زکیّه، راضیّه، مرضیّه، محدّثه و زهرا».
پاره‌ای از دانشوران، افزون بر این نامهای باعظمت، نامهای دیگری نیز برای آن حضرت آورده‌اند که از جمله آنها عبارتند از: بتول، سیّده، حوریه، نوریه، حانیه، مریم، حُرّه و عذرا.
گفتنی است که هر کدام از این نام‌ها و نشان‌های آن حضرت که در روایات آمده است، دارای مفهوم و محتوایی ویژه و نشانگر بُعدی از ابعاد شخصیّت پرشکوه و الهام‌بخش اوست، که برای نمونه به پاره‌ای از آنها اشاره می‌رود.
بحارالانوار، ج 43، 10؛ کافی، ج 1، ص 461