یا فارس الحجاز

امام صادق(علیه السلام) در بحارالانوار می فرمایند: برترین جهاد، روزه گرفتن در هوای گرم است. و در حدیث دیگری می فرمایند:هر که در یک روز بسیار گرم برای خداوند عزوجل روزه بگیرد و تشنه شود، خدای متعال هزار فرشته بر او گمارد که بر چهره اش دست نوازش کشند و بشارتش دهند. چون افطار کند، خدای عزوجل فرماید: وه، چه خوش است بوی تو و روح تو، فرشتگان من! گواه باشید که من او را آمرزیدم.                    کافی/جلد4/صفحه65

در این شبهای عزیز از همه دوستان التماس دعا دارم

بنی نجّار  غلامی سیاه پوست به نام«رباح» داشتند که یکی از دوستداران و علاقه مندان به علی بن ابیطالب(علیه السلام) بود که هر وقت آن حضرت را مشاهده می کرد جلورفته و عرض می کرد:یاعلی! من تو را دوست دارم.
نقل شده است: روزی رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) با عده ای از مسلمانان بیرون مسجد نشسته بودند، در این هنگام دیدند؛ چهار نفر سیاه پوست، تابوتی را به دوش گرفته به سوی قبرستان بقیع می برند.
آن حضرت به سوی آنان اشاره کرد و فرمود: جنازه را نزد من آورید، چون جنازه را آوردند، حضرت روی او را گشود و فرمود: یا علی! این جنازه‌ی «رباح» غلام سیاه پوست بنی نجار است.
حضرت علی(علیه السلام) با دیدن او عرض کرد: یا رسول الله! این غلام هر وقت مرا می دید شاد می شد، جلو می آمد و می گفت:یاعلی! من تو را دوست دارم.رسول خدا(صلی الله علیه و آله) ار جای خود برخاست و دستور داد: جنازه را غسل دهند، انگاه لباس خود را به عنوان کفن بر تن آن غلام کرد و برای تشییع جنازه‌ی او به سوی قبرستان به راه افتاد.
دربین راه صدای عجیبی از آسمان بلندشد، طوری که همه متوجه شدند. حضرت فرمود: این صدای نزول هفتاد هزار فرشته است که برای تشییع جنازه‌ی این غلام سیاه آمده اند.
هنگامی که جنازه را کنار قبر به زمین گذاشتند، خود حضرت داخل قبر شد و صورت غلام را بر خاک نهاد و سنگ لحد را چید.
وقتی از دفن غلام فارغ شدند؛ آن حضرت خطاب به حضرت علی(علیه السلام) کرد و فرمود: یا علی! نعمت های بهشت که بر این غلام نازل می شود، همه به خاطر این است که او دوستی و محبت تو را در دل داشت.                 بحار الانوار/ جلد39/ صفحه 289

شب قدر، شبی است که در عرصه آن انسان می تواند ره صد ساله را یک شبه طی کند. یایید این شبهای عزیز لا به
لای دعاها و مناجاتمان یک دعای ویژه داشته باشیم برای کسانی که تا به حال یک “ الهی العفو” از ته دل سر نداده و هیچ کجای
زندگیشان به دعوت خدا لبیک نگفته اند. کسانی که این شب ها زودتر از همیشه می خوابند و شاید درهمه‌ی شبهای قدر زندگیشان
شب هم نشده که قدر دل خود و خدای خود را بدانند.بیایید دعاکنیم که خدایا دلهای سنگ آسا را بشکن تا مگر در شکستگی ها نشانی
از تو بیابند… چرا که خود فرموده ای: انا عند المنکسرة قلوبهم.
از بار گنه شد تن مسکینم پست
یا رب چه شود اگر مرا گیری دست ؟
گر در عملم آنچه تو را شاید نیست
اندر کرمت آنچه مرا باید هست

سخن از آداب طلبگی یا زیّ طلبگی، سخن از ظواهر، بروزات بیرونی و تجلّیات اجتماعی زندگی یک طلبه است و از هنجارهای حاکم بر سیمای مشهود فرد روحانی در منظر دیگران، خبر می دهد.طلبه از آن جهت که یک مسلمان مومن است؛ وظیفه دارددر زمره اهل ایمان باشد.اما فراتر از آن، از جهت شخصیت صنفی و نقش اجتماعی خاص طلبگی نیز لازم است در جلوه های ظاهری خود، هنجارهایی را مراعات کند. .امید است با آشنایی و عملبه این هنجارها گام دیگری در جهت کسب قرب الهی برداشته باشیم.
از جمله این آداب: سر و وضع ظاهری طلبه است .هر گونه لباس یا رفتاری که موجب انگشت نما شدن وی در میان دیگران و جلب توجه آنها گردد؛ لباس شهرت نامیده شده و از نظر شرعی ممنوع است و یک سرباز اما م زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) بیشتر از دیگران باید به این مسأله دقت داشته باشد. وی باید در انتخاب طرح، رنگ یا جنس لباس و …به گونه ای رفتار نماید که دیگران به دیده ی تحقیر یا تمسخر به او نظر نکنند و شخصیت و کرامت او پیوسته در اجتماع از آسیب اعتراض محفوظ ماند. و ادامه دارد….

انسان مسافری است که از عالم خاک حرکت خویش را آغاز کرده و تا لقاءالله پیش می رود«يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ»1-ای انسان!توبا تلاش و رنج فراوان به سوی پروردگارت در حرکت هستی واو را ملاقات خواهی کرد(سوره انشقاق /آیه6).هر مسافری برای سفر خویش –مادی باشد یا معنوی- نیاز به زاد و توشه دارد.زاد و توشه هر مسافری باید متناسب با همان سفر باشد.سفر آخرت و سیر إلی الله سفری است که توشه ای غیر از توشه ی سفرهای مادی ودنیایی نیاز دارد و طلبه مسافری است که حکم راهنما رابرای دیگرمسافران ایفا می نماید.پس قطعاً باید زاد و توشه ی او بهتر و بیشتر از دیگران باشد تا نه تنها خود به سلامت به مقصد برسد، بلکه دیگران را هم در سالم رسیدن یاری نماید و این میسّر نخواهد شد؛ مگر با دانستن و رعایت اموری که از آن به عنوان آداب طلبگی یاد می شود…