یا فارس الحجاز

پیمان با حضرت زهرا(سلام الله علیها):
شهید حاج سید کمال فاضل معروف به سردار فضائل علاقه ی وافری به معصومین(علیهم السلام) به ویژه حضرت زهرا(سلام الله علیها) داشت تا جایی که نام«یا زهرا» را برای گردان تحت امر خود انتخاب کرد.
از قول ایشان نقل است:
در شب جمعه در عالم خواب بانوی مجلّله ای کنارم آمد، باور نمی کردم به نظرم آمد حضرت زهرا(سلام الله علیها) را زیارت می کنم، خودش بود جذبه ی معنوی اش چنان بود که لفظ«مادر» سنگین بر زبان طنین انداز شد. به آهستگی گفتم«مادر» و در جواب شنیدم: من مادرت خواهم بود به یک شرط. عرض کردم چه شرطی؟
فرمود: به شرط آنکه پیمان ببندی جنگ و جهاد در راه خدا را هیچ گاه ترک نکنی. خواستم چیزی بگویم که آن بزرگواراز نظرم محو و ناپدید شد.
                                                                                                                                                                    کتاب سردار فضائل/ صفحه 30

 جابر نقل می کند: هنگامی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در جریان طائف، علی(علیه السلام) را رازدار خود قرار داد، ابوبکر و عمر خشمگین شدند و گفتند: او ما را رازدار قرار نداد بلکه علی(علیه السلام) را رازدار خود قرار داد
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در جواب ابوبکر و عمر فرمود: خداوند علی (علیه السلام) را برای این کار انتخاب فرموده است. البته برخی از اصحاب دیگر نیز برایشان این سؤال پیش آمده بود که چرا پیامبر امام علی را که جوان ترین آنها است برای اعزام به طائف انتخاب فرموده است که رسول اکرم در جوابشان فرود: من با علی(علیه السلام) زیر گوشی حرف نزدم بلکه خداوند او را رازدار قرار داده است.
جریان از این قرار بود که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به اهل طائف فرمود: من کسی را به سوی شما می فرستم که مثل جان من است و خداوند به وسیله ی او تمام خیر و خوبی ها را جمع می نماید. اصحاب منتظر بودند که ببینند ایشان چه کسی را برای این کار انتخاب می کند. فردای آن روز رسول خدا(صلی الله علیه و آله) علی(علیه السلام) را صدا زد و فرمود: برو به سوی طائف!
آنگاه خداوند به پیامبر(صلی الله علیه و آله) دستور داد که بعد از داخل شدن امام علی(علیه السلام) به سوی طائف کوچ کند و وقتی که رسول خدا به آن سوی حرکت کرد علی(علیه السلام) روی کوه قرار داشت، پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور داد که علی(علیه السلام) حرکت نکند و او ایستاد، راوی می گوید: در این حال صدایی مانند صدای کبوتر نامه بر به گوش ها رسید، از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سؤال شد: این چه صدایی است؟ حضرت فرمودند هم اکنون خداوند متعال با علی(علیه السلام) محرمانه سخن می گوید.
                                                                                                                                                الاختصاص/ شیخ مفید(رحمت الله علیه)/ صفحه201-200 

عذاب زبان
پیامبر خدا(صلی الله علیه و اله) فرمودند:
خداوند، زبان را عذابی دهد که هیچ یک از اعضای دیگر را چنان عذابی ندهد. پس، زبان گوید: ای پروردگار! مرا عذابی دادی که هیچ چیز را چنان عذابی ندادی؟ در پاسخ او گفته شود: سخنی از تو بیرون آمد و به شرق و غرب زمین رسید و به واسطه ی آن خونی به ناحقّ ریخته شد و مالی به غارت رفت و ناموسی هتک شد.

                                                                                                                        اصول کافی/جلد2/صفحه115/حدیث 16

حیادرنگاه:
شرم و حیا، هم سیره ی زبانی و هم سیره ی رفتاری انسان را در بر می گیرد که یکی از انواع آن حیا در نگاه است. قرآن مجید، برای حفظ عفت در جامعه، برای مردان و زنان وظیفه ی مشترکی مقرّر داشته و آن، حیا در نگاه است:«قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِ‌هِمْ وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِ‌هِنَّ»(سوره نورآیات 30 و 31).

                                                                                                                                                                      نوشته ی مدیر ویلاگ

هر انسانی بنابر اصل فطرت، دارای غریزه ی حبّ ذات است و چه بهتر که به جای تنبیه و آزار بدنی، با تحریک این غریزه و تشویق و دلگرمی کودکان به آینده درخشان و ترقّی و تعالی اجتماعی، آنان را به انجام وظایف وادار نماییم.
در جهان امروز، تربیت از راه تشویق را یکی از بهترین و مؤثّرترین وسایل می دانند و مربّیانی که با این سبک کودکان را به تحصیل دانش و انجام کارهای نیک وادار کنند، کارشان موفقیت آمیز تر خواهد بود.
خشونت و تندی می تواند برای مدتی کودکان را به انجام وظایف وادار کند، اما هیچ گاه نمی تواند از آنها افراد با شخصیت و بزرگ بسازد.
                                                                                                                                                                     برگرفته از کتاب تعالیم اسلام/ جلد3/ صفحه50