یا فارس الحجاز

هشام بن احمر می گوید: همراه امام کاظم(علیه السلام) در اطراف مدینه، سوار بر مرکب سیر می کردیم، ناگاه امام کاظم(علیه السلام) از بالای مرکب زانو خم کرد و به سجده افتاد و مدتی طول داد و سپس سربلند کرد و سوار بر مرکب خود شد. عرض کردم: قربانت گردم، سجده ی طولانی انجام دادید؟
حضرت فرمود: من هنگام سیر یاد نعمتی افتادم که خداوند به من عطا فرموده است، دوست داشتم پروردگارم را به خاطر آن نعمت(با سجده) شکر کنم. 

                                                                                                                                                                 اصول کافی/ جلد2/ صفحه 98

کوله بار گناهانم بر دوشم سنگینی میکرد
ندا آمد بر در خانه ام بیا
آنقدربر در بکوب تا در به رویت وا کنم
وقتی بر در خوانه اش رسیدم
هر چه گشتم، در بسته ای ندیدم
هرچه بود، باز بود
گفتم: خدایا بر کدامین در بکوبم
ندا آمد این را گفتم که بیایی
وگرنه من هیچوقت درهای رحمتم را
به روی تو نبسته بودم
کوله بارم بر زمین افتاد و پیشانیم بر خاک…

مهربان خدایم دوستت دارم.

ره آوردهای مراقبت در انسان:
اگر مراقب چشم، زبان، دست، امضا، قضاوت، نوشتن و حرف زدنمان باشیم، بسیاری از خطاها و گناهان بزرگ و کوچک از ما سر نمی زند.
اگر مراقب دل خود باشیم، حسد، بدخواهی، بددلی، کینه، بخل، ترس های بی مورد، طمع به مال و منال دنیا و طمع به ناموس دیگران در دل ما رسوخ نمی کند.
این مراقبت در انسان، جاده ی نجات است. عاقبت نیک در سایه ی این مراقبت به دست می آید.(وَالعاقبَهُ لِلمُتَّقینَ).

                                                                                         بیانات امام خامنه ای(مدظله العالی)در خطبه های نماز جمعه، 1384/5/28

دل نوشته ی من
دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟
و ای کاش که این جمعه بیایی!
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟ تو کجایی…
و تو انگار به قلبم بنویسی:
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز ، طرفدار ندارد ، که غریب است؟
و عجیب است
که پس از قرن و هزاره
هنوزم که هنوز است
دو چشمش به راه است
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش ، زیاد است
که گویند
به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!
و گویند چرا این همه مشتاق ، ولی او سپهش یار ندارد!
=-=-
#جواب_امام_زمان_عجل_الله_تعالی_فرجه
تو خودت!
مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی،
ز هجران و غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟
و که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟
باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت ، ز هدایت ، ز محبت ،
ز غمخوارگی و مهر و عطوفت
تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟
چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟
چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟
چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟
چه کسی راه به روی تو گشوده؟
چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد
چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد…
و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی…
تو کجایی!؟ و ای کاش بیایی!
هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی…
هر زمان بود تفاوت ، تو رفتی ، تو نماندی.
خواهش نفس شده یار و خدایت ،
و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت ،
و به آفاق نبردند صدایت
و غریب است امامت
من که هستم ،
تو کجایی؟
تو خودت کاش بیایی
به خودت کاش بیایی…!
=-=-=-=-=
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
و جعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته
و المستشهدین بین یدیه                       برگرفته از وبلاگ جملات زیبا و دلنشین راد

9 دی، عرق شرم امت را در طول تاریخ به خاطر بی بصیرتی در ماجرای سقیفه پاک کرد.
9 دی، درد کوته بینی حکمیت را تا حدودی التیام داد و بر آن مرهمی شد.
9 دی، سوزش خیانت جمل و نهروان را کمی خنک کرد و از تکرار غربت 25 ساله جلوگیری کرد.
9 دی، فرق کوفه و تهران، عراق و ایران را نشان داد و آب رفته را به جوی بازگرداند.
9 دی، ایران، بدون خواست سفیر حسین، بیعت مجدد کرد و بر سر بیعتش ماند.
9 دی، ندای هل من ناصر بلند نشد ولی فریاد لبیک یا حسین تا آسمان به گوش همه رسید.
9 دی، شش ماهه، سه ساله، جوان، پیر، زن، مرد، ویلچری، شیمیایی و … داشت.
9 دی، نه دی زمستان بود ولی درخت انقلاب در آن سرمای زمستان گل داده بود.
9 دی، در ایران بود ولی پایه های کاخ سفید در مکان و کاخ سبز معاویه در زمان را لرزاند.
9 دی، قیام مختار نبود، ولی اگر مختار هم زنده بود در مقابل آن کرنش می کرد.
9 دی، مانور اعلام آمادگی یاران آخر الزمان مهدی (عجل الله تعالی فرحه الشریف) بود.
9 دی، شروع حرکت و یک فرهنگ بود یعنی «عزت خواهی»
9 دی، یک روز بود ولی خیرٌ مِن الفِ شَهر بود.
9 دی، مبیّن کوثر و ابتر بود که گفتند خامنه ای کوثر است، دشمن او ابتر است.
9 دی، عاشورا بود و ایران کربلا.
9 دی، ثمره ی خون شهید آیت ها، مطهری ها، بهشتی ها، باکری ها، همت ها و … بود.
9 دی، تاریخ نبود، بلکه خود تاریخ ساز بود.
9 دی، روز بخشش فریب خوردگان و روز غضب بر فتنه گران توسط امت بود.
9 دی، آموخت که نیازی نیست همیشه ولیّ در بین باشد بلکه کافی است ولیّ در دل باشد.
9 دی، غدیر خم بود در کویر قم و سراسر ایران.
9 دی، نور بصیرت الهی بود در دلهای امت.
هرچه خواستم بگویم که 9 دی چیست، زبان الکن بود و قلم قاصر. فقط می توانم که بگویم 9 دی، 9 دی بود و بس.