یا فارس الحجاز

نکته ای ناب از سیدالشهداء (علیه‌السلام)

چرا امام حسین (علیه السلام) در شب عاشورا یک جور سخن گفت… و در روز عاشورا یک جوردیگر؟
شب عاشورا سخن از نمیخواهم، احتیاج ندارم، بروید، بیعتم را برداشتم بود…
ولی روز عاشورا میگوید: بیائید به من کمک کنید، آیا یاور و مددکاری هست؟…
‏شب صحبت میکند تا مبادا خبیثی در بین طیب ها باشد…
و روز سخن میگوید تا مبادا طیبی در بین خبیث ها مانده باشد
شب غربال میکند تا فقط صالحان بمانند…
و روز غربال میکند تا فقط اشقیاء در مقابل او ایستاده باشند…
آنکه در عرفه آنچنان میگرید
میتواند در عاشورا جهانی را اینچنین بگریاند…

توصیه رهبر عزیزمان: اینکه آقایان مداحها، و سابقها روضه‌خوانها - که ما حالا کمتر توفیق پیدا میکنیم ببینیم، اما در مواردی از افاضات مداحها مستفیض میشویم - اصرار میکنند که بلند گریه کنید، لزومی ندارد؛ خوب، آرام گریه کنید.
وقتی میخواهند سینه بزنند، اصرار بر اینکه «صدا، صدای این جمعیت نیست»؛ یا وقتی مردم میخواهند صلوات بفرستند، اصرار بر اینکه «صلوات، صلوات این جمعیت نیست»!
️شما بخواهید مردم صلوات بفرستند، ولو توی دلشان.
گرم شدن مجلس به این شیوه‌ها، اصل نیست؛ کاری کنید که دلهای مستمع را در اختیار بگیرید.
دل مستمع وقتی در اختیار شما آمد، مقصود حاصل است؛ اگر آهسته هم گریه کند، باز مقصود حاصل است؛ اگر به شما توجه کرد، باز مقصود حاصل است. ٨٩/٠٣/١٣

در روز عاشورا امورات دنیایی را ترک کنید…

✍ امام رضا (علیه السلام) فرمود:
هرکس روز عاشورای امام حسین (علیه السلام)، دنبال کسب و کار نرود،
خداوند متعال خواسته ها و حوائج دنیا و آخرت او را برآورده می نماید و هرکس عاشوراء روز مصیبت
و حزن و گریه اش باشد،
خداوند عزوجل روز قیامت را روز شادی و سرورش قرار خواهد داد و در بهشت چشمانش به دیدار ما اهل بیت عصمت وطهارت (علیهم السلام) روشن خواهد شد.
أمالی صدوق، صفحه 129

امشبی راشه دین درحرمش مهمان است
ظهرفردا بدنش زیر سم اسبان است

مکن ای صبح طلوع
مکن ای صبح طلوع

عاشورای حسینی تسلیت باد

تنها نه اینکه جنس غمش، جنس ماتمش
حتی سیاهیِ علمش فرق می‌کند…
من از “حسینُ منّی” پیغمبر خدا
فهمیده‌ام حسین همه‌اش فرق می‌کند…

دلی در خون نشسته دوست داری؟
بگو قلبی شکسته دوست داری؟
تورا ای عشق ! بی‌سر دوست دارم
مرا با دست بسته دوست داری؟

نه تنها تیر و تیغ و سنگ بوده
سر پیراهن تو جنگ بوده
ولی شرمنده زینب دیر فهمید
که انگشتر به دستت تنگ بوده

“و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است ،ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است، ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنهء یار است و زنی محو تماشاست زبالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ …»خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند …» دلت تاب ندارد به خدا با خبرم می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی، قسمت می‌دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی، تو کجایی … تو کجایی…”