اَیُّها النَّاس بخواهید که آقا برسد
بگذارید دگر درد به پایان برسد
همگی در پس هر سجدہ به خالق گویید
که به ما رحم کند یوسف زهرا(س)برسد
سلام فاطمـیه، سـلام مـاه ماتـم
سلام‌اشک‌وگریه، سلام‌ناله وغم
سلام ای‌سیاهی، سلام ای کتیبه
سلام‌بَزمِ‌روضه، سلام‌نوحه ودم
سلام‌سینه‌زن‌ها، سلام‌گریه‌کن‌ها
سلام‌سوزِ سینه، سلام‌اشکِ‌نم‌نم
سلام‌مادرِ ما، سوال کیفَ‌حالک؟
سلام‌آتش‌و در، سلام زخمِ مَرهَم
سلام عصمت‌الله، سلام‌عفت‌الله
سلام ای‌رشیده، سلام قامتِ خَم
ای یوسف زهرابه گدایت نظری کن
داردطمع ازچشمه ایثارتوچشمم
تاکی به تمنای توای مهدی موعود
گریان شودازطعنه اغیارتوچشمم
اللهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرج
قرض دادن مستحب مؤکد است؛ به خصوص به شخص محتاج. از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است:
قَالَ: وَ مَنْ أَقْرَضَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ- کَانَ لَهُ بِکُلِّ دِرْهَمٍ أَقْرَضَهُ وَزْنَ جَبَلِ أُحُدٍ- مِنْ جِبَالِ رَضْوَى وَ طُورِ سَیْنَاءَ حَسَنَاتٌ- وَ إِنْ رَفَقَ بِهِ فِی طَلَبِهِ- تَعَدَّى بِهِ عَلَى الصِّرَاطِ کَالْبَرْقِ الْخَاطِفِ اللَّامِعِ- بِغَیْرِ حِسَابٍ وَ لَا عَذَابٍ- وَ مَنْ شَکَا إِلَیْهِ أَخُوهُ الْمُسْلِمُ فَلَمْ یُقْرِضْهُ- حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ الْجَنَّةَ یَوْمَ یَجْزِی الْمُحْسِنِینَ.
هرکس به برادر مسلمانش قرض دهد، در مقابل هر درهمی که قرض می‌دهد، به میزان وزن کوه احد، از کوه‌های رضوی و طور سیناء برای او حسنه است و اگر در مطالبه قرض خود، مدارا کند، بدون حساب و عذاب سریع از صراط می‌گذرد و اگر برادر مسلمانش از او قرض بخواهد و او ندهد (در صورتی‌که توانایی آن را دارد) خداوند روزی که به محسنین جزا می‌دهد، بهشت را بر او حرام می‌کند.
وسایل الشیعه، ج18، ص133
گوزنی بر لب آب چشمه ای رفت تا آب بنوشد.
عکس خود را در اب دید، پاهایش در نظرش باریک و اندکی کوتاه جلوه کرد. غمگین شد. اما شاخ های بلند و قشنگش را که دید شادمان و مغرور شد. در همین حین چند شکارچی قصد او کردند.
گوزن به سوی مرغزار گریخت و چون چالاک میدوید، صیادان به او نرسیدند
اما وقتی به جنگل رسید، شاخ هایش به شاخه درخت گیر کردو نمیتوانست به تندی بگریزد. صیادان که همچنان به دنبالش بودند سر رسیدند و او را گرفتند.
گوزن چون گرفتار شد با خود گفت:
دریغ پاهایم که ازآنها ناخشنود بودم نجاتم دادند،اما شاخ هایم که به زیبایی آن ها می بالیدم گرفتارم کردند !
چه بسا گاهی از چیزهایی که از آنها ناشکر و گله مندیم، پله ی صعودمان باشد
و چیزهایی که در رابطه با آنها مغروریم مایه سقوطمان باشد