یا فارس الحجاز

مولا جان!
ما باز هم بی تو شب زنده داری می کنیم
می بینی …….
درد یتیمی به قلبمان هیچ تلنگری نزده
به نمازی دلخوش کرده ایم و روزه ای
دریغ که اگر دستمان به تو نرسد هیچ عبادتی راهمان را به بهشت باز نکرده است
نه نمازمان پروازمان می دهد و نه روزه هایمان …
“اللهم عجل لولیک الفرج”

روی دیوار دل خود بنویسیم خدا هست!!!
عالی بودن را برای خودمان همیشه تکرار کنیم تا عالی شویم.
ما به هر‌ چه فکر می کنیم،
هر چه می گوییم و هر چه به زبان می آوریم همان می شویم.
پس همواره با خودت تکرار کن همه چیز عالی است…
به ذهن و ضمیر خود ،خود عالی بودن را القاء کنید
ذهن ما چیزی را می سازد که می گوییم.
افکار ما می تواند یک بیابان خشک را به ..گلستانی تبدیل کند.

آدم های سالم دنیایی از افکار عالی دارند و ذهن خود را خوشحال و سالم نگه می دارند.
برای همین همیشه سلامت، شاد خونسرد و مهربان هستند.
ذهن سالم موفقیت به
همراه دارد.

سه وصیت حضرت خدیجه سلام الله علیها
حضرت خدیجه (س) سه سال قبل از هجرت بیمار شد. پیغمبر (ص) به عیادت وی رفت و فرمود: ای خدیجه، اما علمت ان الله قد زوجنی معک فی الجنه: آیا می دانی که خداوند تو را دربهشت نیز همسرم ساخته است!؟
آنگاه از خدیجه دل جویی و تفقد کرد؛ او را وعده بهشت داد ودرجات عالی بهشت را به شکرانه خدمات او توصیف فرمود.
چون بیماری خدیجه شدت یافت، عرض کرد: یا رسول الله! چند وصیت دارم: من در حق تو کوتاهی کردم، مرا عفو کن.
پیامبر (ص) فرمود: هرگز از تو تقصیری ندیدم و نهایت تلاش خود را به کار بردی. در خانه ام بسیار خسته شدی و اموالت را درراه خدا مصرف کردی.
عرض کرد: یا رسول الله! وصیت دوم من این است که مواظب این دختر باشید؛ و به فاطمه زهرا (س) اشاره کرد. چون او بعد ازمن یتیم و غریب خواهد شد. پس مبادا کسی از زنان قریش به اوآزار برساند. مبادا کسی به صورتش سیلی بزند. مبادا کسی بر اوفریاد بکشد. مبادا کسی با او برخورد غیر ملایم و زننده ای داشته باشد.
اما وصیت سوم را شرم می کنم برایت بگویم. آن را به فاطمه عرض می کنم تا او برایت بازگو کند. سپس فاطمه را فراخواند و به وی فرمود: نور چشمم! به پدرت رسول الله بگو: مادرم می گوید: من از قبر در هراسم؛ از تو می خواهم مرا درلباسی که هنگام نزول وحی به تن داشتی، کفن کنی.
پس فاطمه زهرا (س) از اتاق بیرون آمد و مطلب را به پیامبر (ص) عرض کرد. پیامبر اکرم (ص) آن پیراهن را برای خدیجه فرستاد و او بسیار خوشحال شد. هنگام وفات حضرت خدیجه، پیامبراکرم (ص) غسل و کفن وی را به عهده گرفت. 
ناگهان جبرئیل درحالی که کفن از بهشت همراه داشت، نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله، خداوند به تو سلام می رساند و می فرماید: ایشان اموالش را در راه ما صرف کرد و ما سزاوارتریم که کفنش را به عهده بگیریم. 
منبع : بحارالانوار،ج9،ص14
شجره طوبی، ج 2،ص 235 پند تاریخ، ج 2،ص 22
برگرفته از کتاب حضرت خدیجه(علیها السلام) مادر امت نوشته: محمد محسن طبسی

چرا هنگام ذکر لقب خاص حضرت صاحب الزمان (عج) از جا برمی خیزیم؟
از امام صادق علیه السلام  پرسیده شد: چرا هنگام شنیدن نام «قائم» باید برخیزیم؟ حضرت فرمود: «برای او، غیبتی طولانی هست و این لقب، یادآور دولت حق آن حضرت و ابراز تاسف بر غربت او است؛ لذا آن حضرت، از شدت محبت و مرحمتی که به دوستانش دارد، به هرکس که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز می‌کند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هربنده خاضعی مقابل صاحب عصر خود-هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد-از جای برخیزد؛ پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند سبحانه و تعالی بخواهد.
عوالم العلوم، ج26/1، ص168