یا فارس الحجاز

علم حضرت معصومه سلام الله علیها
عصر امام کاظم(ع) بود. روزی جمعی از شیعیان برای دریافت پاسخ به سوالهای خود، به مدینه وارد شدند تا به محضر امام کاظم(ع) برسند.
آن حضرت در مسافرت بودند نظر به اینکه آنها ناگزیر به مراجعت بودند، پرسش های خود را نوشتند و به افراد خانواده امام کاظم(ع) تحویل دادند تا در سفر بعد جواب آنها را دریافت نمایند.
هنگام خداحافظی دیدند حضرت معصومه(س) پاسخ پرسشهای آنها را نوشته و آماده کرده است.
آنها شادمان شدند و پاسخ ها را دریافت کردند و به سوی وطن رهسپار شدند. در مسیر راه به امام کاظم(ع) برخوردند و ماجرا را به عرض آن حضرت رساندند. امام کاظم(ع) آن نوشته را از آنها طلبید و مطالعه کرد پاسخهای حضرت معصومه(س) را درست یافت.
سه بار فرمودند: فَداها اَبُوها؛ پدرش به فدایش باد.
منبع:
حضرت معصومه(س) فاطمه دوم؛ نویسنده محمد محمدی اشتهاردی؛ ص 133

سه وصیت حضرت خدیجه سلام الله علیها
حضرت خدیجه (س) سه سال قبل از هجرت بیمار شد. پیغمبر (ص) به عیادت وی رفت و فرمود: ای خدیجه، اما علمت ان الله قد زوجنی معک فی الجنه: آیا می دانی که خداوند تو را دربهشت نیز همسرم ساخته است!؟
آنگاه از خدیجه دل جویی و تفقد کرد؛ او را وعده بهشت داد ودرجات عالی بهشت را به شکرانه خدمات او توصیف فرمود.
چون بیماری خدیجه شدت یافت، عرض کرد: یا رسول الله! چند وصیت دارم: من در حق تو کوتاهی کردم، مرا عفو کن.
پیامبر (ص) فرمود: هرگز از تو تقصیری ندیدم و نهایت تلاش خود را به کار بردی. در خانه ام بسیار خسته شدی و اموالت را درراه خدا مصرف کردی.
عرض کرد: یا رسول الله! وصیت دوم من این است که مواظب این دختر باشید؛ و به فاطمه زهرا (س) اشاره کرد. چون او بعد ازمن یتیم و غریب خواهد شد. پس مبادا کسی از زنان قریش به اوآزار برساند. مبادا کسی به صورتش سیلی بزند. مبادا کسی بر اوفریاد بکشد. مبادا کسی با او برخورد غیر ملایم و زننده ای داشته باشد.
اما وصیت سوم را شرم می کنم برایت بگویم. آن را به فاطمه عرض می کنم تا او برایت بازگو کند. سپس فاطمه را فراخواند و به وی فرمود: نور چشمم! به پدرت رسول الله بگو: مادرم می گوید: من از قبر در هراسم؛ از تو می خواهم مرا درلباسی که هنگام نزول وحی به تن داشتی، کفن کنی.
پس فاطمه زهرا (س) از اتاق بیرون آمد و مطلب را به پیامبر (ص) عرض کرد. پیامبر اکرم (ص) آن پیراهن را برای خدیجه فرستاد و او بسیار خوشحال شد. هنگام وفات حضرت خدیجه، پیامبراکرم (ص) غسل و کفن وی را به عهده گرفت. 
ناگهان جبرئیل درحالی که کفن از بهشت همراه داشت، نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله، خداوند به تو سلام می رساند و می فرماید: ایشان اموالش را در راه ما صرف کرد و ما سزاوارتریم که کفنش را به عهده بگیریم. 
منبع : بحارالانوار،ج9،ص14
شجره طوبی، ج 2،ص 235 پند تاریخ، ج 2،ص 22
برگرفته از کتاب حضرت خدیجه(علیها السلام) مادر امت نوشته: محمد محسن طبسی

‍ ‍اولین بوسه بر دست حضرت حجت (عج الله تعالی فرجه)
مفضل بن عمر، از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده که فرمود:
(آنگاه که خداوند به حضرت قائم اجازه خروج دهد، آن حضرت به منبر رود، پس مردم را به سوى خویش دعوت کند، وبه خداوند سوگندشان دهد…
جبرئیل در حجر اسماعیل نزد آن حضرت مى آید ومى گوید: به چه چیز مردم را مى خوانى؟ حضرت قائم (علیه السلام) دعوت خود را به او خبر دهد.
جبرئیل مى گوید: من نخستین کسى هستم که با تو بیعت مى نمایم، دست خویش را براى بیعت باز کن، پس دست به دست آن حضرت گذارد،
ومتجاوز از سیصد وده مرد نزد او بیایند وبا او بیعت نمایند، ودر مکه مى ماند تا یارانش به ده هزار نفر برسد، سپس از آنجا به مدینه رهسپار گردد). (1)
و نیز وارد شده که: حضرت قائم (عجل الله فرجه) پشت به حرم (خانه کعبه) مى دهد ودست خود را دراز مى کند مثل دست موسى…
آنگاه مى فرماید: این دست خداست واز جانب خداست وبه امر خدا کشیده شد، واین آیه را تلاوت مى کند: (ان الذین یبایعونک انما یبایعون الله ید الله فوق ایدیهم، فمن نکث فانما ینکث على نفسه…). پس اول کسى که دست آن حضرت را مى بوسد جبرئیل است، وبا آن جناب بیعت مى نماید وپشت سر او فرشتگان و نجبای جن و نقیبان آن حضرت بیعت مى کنند). (2)
پی نوشته ها :
(1) مهدى موعود، ترجمه ونگارش على دوانى، ص 1154.
(2) اسرار العقائد، ج 2، ص 100

غربت حجت بن الحسن (ع) مانند جد بزرگوارشون اباعبدالله الحسین
غربت امام زمان از غربت امام رضا و امام حسین نیز بیشتر است.
اگر حسین بن علی(ع) به دلیل کمی باران و اعوان ، غریب بود، فرزندش مهدی از او نیز غریب‌تر است.
چراکه همان هفتاد و دو یارِ حسین، در محشرعاشورا تا پای جان، امام خویش را نصرت کردند؛
اما بیش از هزار سال است که امام زمان، در رسیدن به سیصد و سیزده یاور مخلص، انتظار می‌کشد.[1]
اگر تنهایی و دوری از خانه و کاشانه و اهل و عیال، غربت است، چگونه یوسف زهرا غریب نباشد؟
وقتی امام کاظم(ع) در وصف او چنین می فرمایند:
او همان طرد شده‌ی تنهای غریبِ پنهان از خاندانش است؟[2]
آری!
امام زمان غریب است، نه در میان خِیل گرگان درنده در صحرای کربلا یا در کاخ مامون ؛ بلکه در میان محبان و شیعیانش.
دوستان امام زمانمون غریب تر از امام حسینه چرا؟ چون امام حسین بقولی دلش خوش بود عباس رو داره، علی اکبر رو داره، بچه های زینب بودن، اما قربون امام زمانم بشم کیو داره ؟ دلش به منه گناه کار خوشه ؟ دلشو به من خوش کنه که صبح توبه میکنم و شب فراموش میکنم و برعکس؟ امام زمان غریبمون رو یاری کنیم.آیا کسی هست به صدای امام زمان جواب بده و لبیک بگه؟
اگه تا الان وصل نشدی به امام زمانت و یاری نکردی الان لبیک بگو و یاری کن
منابع:
1 -کمال‌الدین، ج 2، ص 378.
2- “هو الطرید الوحید الغریب الغایب عن اهله": بحارالانوار