یا فارس الحجاز

مؤسس حوزه علمیه قم که حق بزرگی به ایران و انقلاب دارد، فرمود:من به جایی نرسیدم، اما اگر توانسته باشم به اسلام خدمت کنم در اثر دو عمل است:
1- در نجف زنی کور و پیر داشتم، این زن کور و پیر را حتی مستراح می بردم، غذا دهانش می گذاشتم، غذا برایش می پختم، او هم بعضی اوقات می گفت: آقا! خدا خیرت بدهد
2- یکی هم توسل. هنگامی که در کربلا بودم، مریض شدم و تا دم مرگ هم رفتم؛ قبلاً هم خواب دیده بودم که ده روز دیگر می میرم. حالم خیلی بد بود، رو کردم به قبر مطهر امام حسین(علیه السلام) و گفتم: حسین جان! مردن چیزی نیست، امّا من کاری برای اسلام نکرده ام، از خدا بخواه من برگردم یک خدمتی به اسلام بکنم و بمیرم! همان وقت آقا امام حسین(علیه السلام) نظر لطفی کردند و من خوب شدم.

از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) روایت شده است:«هر گاه بنده ای بخواهد گناهی کند، ملائکه می گویند: پروردگارا! این بنده قصد گناهی دارد(یعنی میل به گناه پیدا نموده) و خدا بیناتر است. خدا فرماید: مراقب او باشید، اگر آن گناه را به جا آورد مثل آن بر او ثبت کنید و اگر آن را ترک نمود به جای آن گناه که نیّت داشت؛ برایش ثواب ثبت کنید؛ زیرا به خاطر من از آن صرف نظر کرده است.»
                                                                                                 محجه البیضاء/ جلد5/ صفحه76

«ریموند پیچ» مگوید: دختر جوانی را می شناسم که اکنون یک دروغگوی درمان ناپذیر است. او هنگامی که هفت سال داشت، هر روز به کلاس درس می رفت که در آن 25 نفر از بچه ها تحصیل می کردند. پرستاری هر روز او را به مدرسه می برد و در پایان درس نیز خودش عقب او می رفت. این پرستار وظیفه داشت، که دخترک را مراقبت کند تا تکالیفش را انجام دهد و درسهایش را بیاموزد و خلاصه این زن مسئول تربیت این کودک بود.
در آن زمان، بر حسب روش مرسومی که آموزش و پرورش امروز آن را به کلی بی مصرف و بی حاصل می داند، شاگردان کلاس، هر روز، بر حسب نمره های امتحانات کتبی طبقه بندی می شدند و شاگرد اول و دوم… می شد. دخترک هر روز همین که کیف به دست از کلاس خارج می شد با پرسش یکنواخت و حریصانه ی پرستارش که می گفت: چند شدی؟ رو به رو می شد.
هر گاه او می توانست بگوید: اول یا دوم، کار درست بود. اما یکبار اتفاق افتاد که سه نوبت پی در پی این بچه، شاگرد سوم شد و باید گفت که رتبه ی سوم میان 25 نفر نوآموز، به راستی جای تحسین است. اما با این وجود پرستار او از آن کسانی نبود که این حقیقت را درک کند، او دو نوبت اول بردباری کرد امّا بار سوم، دیگر نتوانست خودداری کند، در حالیکه بچه از وحشت دچار بهت شده بود، فریاد زد پس این شاگرد سومی تو پایان ندارد؟ فردا باید اول شوی، می شنوی؟ باید شاگرد اول بشوی!
این امر سخت و جدی در تمام آن روز فکردخترک را به خود مشغول کرد. بامداد فردا هم دچار همین غم و وحشت در مدرسه بود، تمام دقّت و توجهی را که امکان داشت آن روز در انجام تکالیف و دروسش به کار برد،همه ی درسهایش را به خوبی پس داد و تا نزدیکی های ظهر که نوبت به دیکته رسید، چهار غلط داشت و آن روز بار دیگر شاگرد سوم شناخته شد و امروز دیگرمصیبت بزرگی بود.
هنگامی که زنگ آخر را زدند، پرستار دَم در کلاس، در کمین این طفلک ایستاده بود. همین که چشمش به افتاد، فریاد زد: چه خبر؟ دخترک که دل گفتن حقیقت را در خودش ندید، پاسخ داد، اول شدم و به اینگونه دروغگویی او آغاز شد…          ما و فرزندان ما/ صفحه61: نقل از کتاب برای تمام خانواده ها/جلد اول/ صفحه433-432
چقدر پدرها و مادرهایی هستند که این گونه رفتارمی کنند و به این ترتیب، بار سنگین گناهکاری و مسئولیت دروغگویی فرزندان را به دوش می گیرند غافل از اینکه:

علم و دانش، جمله ارث انبیاست/  انبیاء را علم از نزد خداست
امام خمینی(رحمت الله علیه): «سعی کنید در دانشگاه پرچم اسلام را بالا ببرید، تبلیغات مذهبی بکنید، مسجد بسازید، اجتماعاً نماز بخوانید، تظاهر به نماز خواندن بکنید، وحدت مذهبی لازم است، وحدت مذهبی است که این اجتماع عظیم و فشرده را ایجاد می کند، اگر علاقه به استقلال ایران دارید، وحدت مذهبی داشته باشید.»                  صحیفه نور64/1

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله): محبوب ترین خلایق نزد خدا، جوان خوش سیمایی است که جوانی و زیبایی خود را برای خدا و در راه طاعت او بگذارد. خداوند رحمان به وجود چنین جوانی بر فرشتگان می بالد و می فرماید:«این است بنده ی راستین من!»
                                                                                                                          میزان الحکمه/ حدیث9096